Finwal.

Średnia długość ciała doro­słego samca, żyjącego na półkuli południowej wynosi 21 m, samicy – 22,3 m. Osobniki żyjące na półkuli północnej są nieco mniejsze.

Dorosły osobnik, w zależności od pory roku oraz warunków fizycznych, waży od 45 do 75 ton.

Finwal rozmiarem ustępuje jedynie, płetwalowi błękitnemu. Zwierzęta te są z reguły błękitnoszare, cza­sem trochę ciemniejsze, natomiast spód ciała i płetw piersiowych oraz cała płetwa ogonowa są białe. Charakterystyczne dla tego gatunku jest niejednolite ubarwienie głowy. Prawa strona żuchwy jest koloru białego, a lewa – czarnego. Analogiczną nie­jednolitość zabarwienia wykazują fiszbiny.

Płynącego w morzu finwala można łatwo odróżnić od innych gatunków z tej samej rodziny. Przewyższa on je rozmiarami cia­ła, a jego płetwa grzbietowa jest lekko wygięta ku tyłowi, podczas gdy u innych gatunków jest ona niemal prosta. Gdy finwal wynurza się, natychmiast nad po­wierzchnią wody ukazuje się jego płetwa grzbietowa, co pozwala odróżnić go od płetwala błękitnego, którego płetwa grzbietowa znajduje się bardzo blisko ogona i można zobaczyć ją tylko w chwili, gdy nurkuje.

Finwale występują we wszystkich oce­anach świata, począwszy od równika aż po oba bieguny. Żyją na pełnym oceanie i tylko rzadko pojawiają się w strefie przybrzeżnej. Cała populacja finwali dzieli się na trzy duże grupy, związane z odrębnymi regionami świata: tj. z pół­kulą południową, północnym Atlanty­kiem oraz z północną częścią Pacyfiku.

Finwale to wędrowny gatunek waleni. Zimę spędzają w strefie podzwrotniko­wej, a gdy zbliża się lato, płyną ku ob­szarom podbiegunowym, przemierzając w ciągu roku tysiące mil. Te zmiany środowiska mają związek z cyklem żero­wania i rozmnażania się tych wielory­bów. Młode przychodzą na świat zawsze w ciepłych wodach strefy podzwrotniko­wej, natomiast w zimnych, lecz boga­tych w pożywienie wodach polarnych finwale uzupełniają zapasy energii, któ­rej duże ilości tracą w okresie zimowym.

W trakcie wędrówek, młode finwale płyną zwykle za ciężarnymi samicami, lub ja­kimkolwiek innym, dorosłym osobnikiem. Jednak, niechętnie wypływają na zimne wody strefy podbiegunowej. Pozostają przeważnie w rejonach o łagodniejszym klimacie. Dorosłe osobniki mimo. że często pojawiają się na wodach polarnych, jednak, w przeciwieństwie do płetwali błękitnych i karłowatych, nie zbliżają się w ogóle do obszarów pokrytych lodem.

Finwale zdobywają pokarm metodą „po­łykania”. Ulubionym ich pożywieniem są eufauzje, skorupiaki planktonowe, choć osobniki żerujące na północ od wybrzeży Norwegii oraz Islandii, zjadają również pewne ilości ryb oraz kałamarnic. Polując na ławicę ryb, finwal najczęściej odwraca się na bok, a następnie pochłania zbite w gromadę, zdezorientowane ofiary.

Finwale nurkują na głębokość 300 me­trów i mogą pozostawać pod wodą od 10 do 15 minut. Okres intensywnego żerowania przypada u nich latem. Gromadzą wtedy zapasy energii na czas wędrówek oraz na miesiące zimowe, które spędzą na wodach ubogich w pożywienie. Ilość zja­danego przez nie zimą pożywienia wynosi niekiedy jedną dziesiątą pożywienia zdo­bytego przez te wieloryby latem.

Wieloryby te, częściej niż inne płetwale, można zobaczyć w grupach liczących z reguły od 6 do 10 osobników. Natomiast na żerowiskach pojawiają się cza­sem ogromne zgrupowania finwali, liczące niekiedy ponad 100 osobników. Nie wia­domo jednak, czy wszystkich członków tych wielkich skupisk łączą jakieś wię­zy pokrewieństwa, czy też jednoczy je tylko obfitość pożywienia na danym ob­szarze. Finwale porozumiewają się między sobą za pomocą sygnałów dźwiękowych. Są to: przeciągłe okrzyki o niskiej częstot­liwości i serie rytmicznych, pulsujących dźwięków. Stwierdzono ponadto, że fin­wale wydają także dźwięki o wysokiej częstotliwości, prawdopodobnie służące echolokacji.

Samica rodzi co dwa lata jedno młode, które przychodzi na świat w środku zimy i mierzy po urodzeniu 6,4 metra. Ciąża u samicy finwala trwa około 11 miesięcy.