Antylopa eland.

Inna nazwa: kanna.

Jest największą współczesną antylopą z rodziny krętorogich. Zamieszkuje głównie rezerwaty w Afryce na południe od Sahary. Antylopy te preferują sawanny i półpustynie.

Ciało elanda jest pokryte krótką sierścią o kolorze szarobrązowym, jednak na tylnej stronie przednich kończyn widnieją czarne plamy, a po bokach ciała znajdują się pionowe, kremowe pasy. Wzdłuż grzbietu biegnie czarna pręga. Kończyny przystosowane do długich wędrówek zakończone są dwoma palcami pokrytymi racicami. Ruchliwe uszy osadzone na podłużnej głowie wychwytują każdy szelest. Śrubowato skręcone u nasady rogi występują u obu płci.
U samców na dolnej stronie szyi zwisa fałd luźnej skóry, a na czole mają kędzierzawą grzywkę.

Elandy są zwierzętami stadnymi. W czasie suszy łączą się w grupy liczące od 25 do 70 osobników. Podczas pory deszczowej wędrują niewielkimi grupami w poszukiwaniu pożywienia.

Antylopy te żywią się liśćmi, młodymi pędami oraz świeżą trawą. Nie muszą mieć stałego dostępu do wody, lecz potrzebują wtedy soczystych roślin. W razie braku świeżego pokarmu jedzą korę drzew, owoce i nasiona. Z powodu wysokiej temperatury w dzień najczęściej pasą się nocą.

Wysokość w kłębie: 130-180 cm, długość ciała: 200-300 cm, waga: samice 300-600, samce 700-1000 kg.

Antylopa eland żyje 8-10 lat.

Między grudniem a styczniem rozpoczynają się walki o samice. Gdy wszystkie samice zostaną pokryte, byk odchodzi, by wieść dalej samotne życie. Po dziewięciu miesiącach ciąży samica rodzi w ukryciu jedno (zazwyczaj) młode ważące około 30 kg. W gęstych zaroślach cielę zostaje 4 tygodnie. Potem razem z matką dołącza do stada. W wieku pięciu miesięcy przestaje ssać mleko, lecz z matką przebywa do 1. roku życia.
Samice dojrzewają płciowo w wieku dwóch, a samce trzech lat.

Z powodu braku odporności na choroby przenoszone przez bydło domowe wiele osobników giną. Niektóre elandy zostały udomowione, a nawet wykorzystywane jako zwierzęta pociągowe. Teraz, w naturalnym środowisku można je spotkać jedynie w rezerwatach.