Stardoll.

Siemka.
Pewnie jak i wy gram w stardoll , i chciałam was zaprosic do klubu Konie.1 (jalola22).
Będą tam fajne tematy i konkursy !!!
Zapraszam !

Hiena brunatna.

Jest to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych.

Hiena brunatna występuje w Afryce - Angola, Namibia, Botswana, RPA i Zimbabwe.

Ssak ten ma ciemnobrązową sierść ze słabo zaznaczonymi pręgami oraz najsilniej rozwiniętą grzywę, która pokrywa cały przód ciała.

Wielkość w kłębie: 68-75 cm, długość ciała: 110-160 cm, waga: 28-47 kg (samce są większe od samic).

W ogrodach zoologicznych hieny brunatne żyją do około 20 lat.

Hiena brunatna jest typowym padlinożercą, zjada wszystko co się da strawić. Ma bardzo silne Szczęki zdolne skruszyć kość słonia. Hiena brunatna czasami poluje na mniejsze zwierzęta, takie jak np. młode gazele, gryzonie i inne. U hieny brunatnej ważnym składnikiem pokarmu i źródłem wody są owoce, zwłaszcza melony.

Hieny brunatne żyją w mniejszych klanach o bardziej luźnej strukturze. Zasiedlają przeważnie tereny bardziej niegościnne niż hieny cętkowane, więc nie mogą tworzyć zbyt licznych grup. U tego gatunku nie ma również tak silnie zaznaczonej walki o dominację oraz agresji.

Do głównych wrogów hieny brunatnej należą hieny cętkowane, lwy, lamparty i likaony.

Hiena brunatna jest bliska zagrożenia wyginięciem.

Gronostaj.

Gronostaj jest ssakiem o niewielkiej, smukłej budowie ciała. Jest to bardzo ruchliwe zwierzę. Jego ogon na końcu jest czarny.
Gronostaj jest większy od łasicy; ciężar ciała 150 – 450 g., długość ciała 22 – 29 cm, ogona do 15 cm. Samica jest znacznie mniejsza od samca. Ubarwienie tego zwierzęcia zmienia się wraz z porą roku – latem grzbiet brązowy, brzuch biały; zimą ubarwienie z wyjątkiem końca ogona jest białe. Ssak ten ma krótkie nogi i okrągłe, stojące uszy.
Zwierzę to zamieszkuje lasy, ogrody, zarośla nadwodne, parki, stodoły, stajnie, zakrzewienie śródpolne oraz nieużytki poprzemysłowe. Coraz częściej spotykane jest na terenach rolniczych w bliskim sąsiedztwie wody. Gnieździ się w opuszczonych dziuplach, norach, pod korzeniami drzew oraz w opuszczonych budynkach. Wyściółkę gniazda stanowią mech i sierść. Aktywność gronostaja zależy od pory doby: zimą je tylko gryzonie, latem również żaby, owady, pisklęta, ptasie jaja oraz jagody. 20 – 25 ha to terytorium łowieckie jednego osobnika, w poszukiwaniu pożywienia pokonuje do 9 km dziennie. W razie konieczności potrafi wspinać się, pływać i skakać.
Samica rodzi w kwietniu lub maju 3-8, czasami kilkanaście młodych. Ciąża trwa 11 tygodni. Gronostaje żyją 5 – 7 lat.
Te niewielki ssaki występują licznie w całej Polsce, nie jest gatunkiem zagrożonym. Można je spotkać w całej Azji i Europie, z wyjątkiem Półwyspu Bałkańskiego.
Gronostaje są w Polsce pod ochroną.

Gerenuk.

Gerenuk to antylopa o najdłuższej szyi.
Tę niewielką antylopę, zaliczaną do grupy gazel, wyróżniają niezwykłe proporcje ciała. Szyja i nogi są tak długie w porównaniu z tułowiem, iż dadzą się porównać tylko do żyrafy. Owo wydłużenie zwierzęcia wzwyż rzeczywiście spełnia podobną rolę, co w kilku językach europejskich zyskało odbicie pod postacią nazwy antylopy-żyrafy, czasami używanej także u nas. Otóż gerenuk tak samo skubie liście drzew porastających sawannę. Będąc czterokrotnie niższy od żyrafy, niedomogi wzrostu nadrabia fortelem: osobliwym sposobem wspinania się ku koronom mniejszych akacji.
Gerenuk przystosowuje się do najrozmaitszych warunków. Dobrze znosi suszę, jego ustrój może tygodniami zadowalać się wodą zawartą w paszy, bez potrzeby picia.
Dzięki łatwości adaptacji do różnych siedlisk antylopa ta w ostatnich latach zwiększyła swą liczebność i rozszerzyła areał.

Garna.

W stadzie garn obowiązuje ścisła hierarchia. Przewodnikiem jest dorodny kozioł. Nie trzeba fachowca, aby jego prymat rozpoznać na pierwszy rzut oka. Otóż garny mają wierzch ciała w różnych odcieniach jasnego brązu, a spód biały.
Samce bywają – choć nie zawsze – ciemniejsze od bardziej płowych kóz. Pospolicie wszakże zdarzają się wśród kozłów sztuki ciemne, a nawet smoliste, zawsze z mocno odgraniczonym białym brzuchem. I właśnie taki najczarniejszy kozioł zostaje z reguły przewodnikiem stada.
Gama – zgrabna antylopa wielkości sarny – została mocno przetrzebiona. Północny podgatunek uległ wytępieniu. Jednakże jeszcze dzisiaj w różnych rejonach Indii można podziwiać stada złożone z kilkudziesięciu sztuk tych zwierząt.

Foka pospolita.

Opływowe ciało foki pospolitej ma od czubka nosa do końca tułowia 1,5-2 m długości, przy czym samice są mniejsze i lżejsze od samców. Futro ma barwę od jasnoszarej do szarobrązowej, z licznymi czarnoszarymi (samce) lub ciemnobrązowymi (samice) plamami na grzbiecie, na bokach ciała jest ich mniej. Głowa okrągława, z krótkim pyskiem, małżowin usznych brak. Kończyny są przekształcone w płetwy, z których tylne skierowane są zawsze ku tyłowi.
Areał rozprzestrzenienia foki pospolitej obejmuje wybrzeża północnych części oceanów Spokojnego i Atlantyckiego. W Europie ta przedstawicielka podrzędu płetwonogich występuje od kanału La Manche (sporadycznie dociera do Portugalii) do Islandii, północnej Norwegii i zachodniego Bałtyku. W Polsce spotykana u wybrzeży wysp Wolin i Uznam, a także w Zatoce Szczecińskiej. Foka pospolita najchętniej przebywa na piaszczystych przybrzeżnych płyciznach i wattach, u skalistych wybrzeży z plażami żwirowymi i w ujściach rzek w zasięgu morskich pływów. W niektórych regionach występowania, m.in. u niemieckich wybrzeży Morza Północnego, jej przyszłość jest zagrożona ze względu na prowadzone na nią niegdyś intensywne polowania i coraz większe zanieczyszczenie wód morskich.
Foki pospolite pływają zręcznie i szybko. Pod wodą pozostają zwykle „tylko” 5-10 minut, w razie potrzeby mogą jednak nurkować nawet przez 45 minut. Podczas zanurzenia ich nozdrza i małe otwory uszne zostają odruchowo szczelnie zamknięte przez specjalny mięsień. Na lądzie foki pospolite poruszają się, pełzając ociężale, ponieważ nie mogą podwinąć tylnych płetw pod ciało i odpychać się nimi. Muszą więc pełzać, wijąc się na brzuchu. Foki pospolite są aktywne w ciągu dnia. Zwykle tworzą mniejsze lub większe stada. Najchętniej odpoczywają, leżąc na piaszczystych płyciznach i wygrzewając się w promieniach słońca.
Pokarmem foki są przede wszystkim ryby, w mniejszym stopniu także skorupiaki i głowonogi. Foki pospolite polują głównie w ciągu dnia w płytkich przybrzeżnych wodach. Zdobycz natychmiast zjadają pod wodą.
Okres godowy przypada na czerwiec i lipiec. Po trwającej 11 miesięcy ciąży samica rodzi zwykle jedno młode, rzadko dwoje. Mata foka już po kilku godzinach od chwili przyjścia na świat potrafi pływać i matka troskliwie za nią podąża, gdy tylko potomek próbuje się od niej oddalić. Młode ssie matczyne mleko przez 8 tygodni, a robi to zarówno w wodzie, jak i na lądzie. W tym czasie tak wyrasta, że może już wieść samodzielne życie. Zostaje wówczas dość nagle odstawione od piersi przez matkę i pozostawione własnemu losowi.

Finwal.

Średnia długość ciała doro­słego samca, żyjącego na półkuli południowej wynosi 21 m, samicy – 22,3 m. Osobniki żyjące na półkuli północnej są nieco mniejsze.

Dorosły osobnik, w zależności od pory roku oraz warunków fizycznych, waży od 45 do 75 ton.

Finwal rozmiarem ustępuje jedynie, płetwalowi błękitnemu. Zwierzęta te są z reguły błękitnoszare, cza­sem trochę ciemniejsze, natomiast spód ciała i płetw piersiowych oraz cała płetwa ogonowa są białe. Charakterystyczne dla tego gatunku jest niejednolite ubarwienie głowy. Prawa strona żuchwy jest koloru białego, a lewa – czarnego. Analogiczną nie­jednolitość zabarwienia wykazują fiszbiny.

Płynącego w morzu finwala można łatwo odróżnić od innych gatunków z tej samej rodziny. Przewyższa on je rozmiarami cia­ła, a jego płetwa grzbietowa jest lekko wygięta ku tyłowi, podczas gdy u innych gatunków jest ona niemal prosta. Gdy finwal wynurza się, natychmiast nad po­wierzchnią wody ukazuje się jego płetwa grzbietowa, co pozwala odróżnić go od płetwala błękitnego, którego płetwa grzbietowa znajduje się bardzo blisko ogona i można zobaczyć ją tylko w chwili, gdy nurkuje.

Finwale występują we wszystkich oce­anach świata, począwszy od równika aż po oba bieguny. Żyją na pełnym oceanie i tylko rzadko pojawiają się w strefie przybrzeżnej. Cała populacja finwali dzieli się na trzy duże grupy, związane z odrębnymi regionami świata: tj. z pół­kulą południową, północnym Atlanty­kiem oraz z północną częścią Pacyfiku.

Finwale to wędrowny gatunek waleni. Zimę spędzają w strefie podzwrotniko­wej, a gdy zbliża się lato, płyną ku ob­szarom podbiegunowym, przemierzając w ciągu roku tysiące mil. Te zmiany środowiska mają związek z cyklem żero­wania i rozmnażania się tych wielory­bów. Młode przychodzą na świat zawsze w ciepłych wodach strefy podzwrotniko­wej, natomiast w zimnych, lecz boga­tych w pożywienie wodach polarnych finwale uzupełniają zapasy energii, któ­rej duże ilości tracą w okresie zimowym.

W trakcie wędrówek, młode finwale płyną zwykle za ciężarnymi samicami, lub ja­kimkolwiek innym, dorosłym osobnikiem. Jednak, niechętnie wypływają na zimne wody strefy podbiegunowej. Pozostają przeważnie w rejonach o łagodniejszym klimacie. Dorosłe osobniki mimo. że często pojawiają się na wodach polarnych, jednak, w przeciwieństwie do płetwali błękitnych i karłowatych, nie zbliżają się w ogóle do obszarów pokrytych lodem.

Finwale zdobywają pokarm metodą „po­łykania”. Ulubionym ich pożywieniem są eufauzje, skorupiaki planktonowe, choć osobniki żerujące na północ od wybrzeży Norwegii oraz Islandii, zjadają również pewne ilości ryb oraz kałamarnic. Polując na ławicę ryb, finwal najczęściej odwraca się na bok, a następnie pochłania zbite w gromadę, zdezorientowane ofiary.

Finwale nurkują na głębokość 300 me­trów i mogą pozostawać pod wodą od 10 do 15 minut. Okres intensywnego żerowania przypada u nich latem. Gromadzą wtedy zapasy energii na czas wędrówek oraz na miesiące zimowe, które spędzą na wodach ubogich w pożywienie. Ilość zja­danego przez nie zimą pożywienia wynosi niekiedy jedną dziesiątą pożywienia zdo­bytego przez te wieloryby latem.

Wieloryby te, częściej niż inne płetwale, można zobaczyć w grupach liczących z reguły od 6 do 10 osobników. Natomiast na żerowiskach pojawiają się cza­sem ogromne zgrupowania finwali, liczące niekiedy ponad 100 osobników. Nie wia­domo jednak, czy wszystkich członków tych wielkich skupisk łączą jakieś wię­zy pokrewieństwa, czy też jednoczy je tylko obfitość pożywienia na danym ob­szarze. Finwale porozumiewają się między sobą za pomocą sygnałów dźwiękowych. Są to: przeciągłe okrzyki o niskiej częstot­liwości i serie rytmicznych, pulsujących dźwięków. Stwierdzono ponadto, że fin­wale wydają także dźwięki o wysokiej częstotliwości, prawdopodobnie służące echolokacji.

Samica rodzi co dwa lata jedno młode, które przychodzi na świat w środku zimy i mierzy po urodzeniu 6,4 metra. Ciąża u samicy finwala trwa około 11 miesięcy.

Dingo.

Jest to przedstawiciel rodziny psowatych, zamieszkuje Australię, Nową Gwineę, a ostatnio stwierdzono, że najprawdopodobniej należą do tego podgatunku również dzikie psy z obszaru Azji Południowo-Wschodniej i Filipin. Na podstawie badań genetycznych stwierdzono, że przodek dingo dotarł na kontynent prawdopodobnie przed 3,5 tys lat wraz z jedną z późniejszych fal osadniczych z Azji Południowo-Wschodniej. Dingo pierwotnie były udomowionymi towarzyszami człowieka, jednak w Australii wtórnie zdziczały.

Dingo jest podobny do psa domowego, z którym daje płodne krzyżówki, różni się jednak od niego wieloma istotnymi cechami, m.in. budową czaszki.

Znakomicie przystosowany do warunków środowiska.

Dingo żywi się królikami, małymi torbaczami, kangurami i zwierzętami domowymi. Żyje do 14 lat.

Ssaki te są mięsożerne, polują głównie w nocy, pojedynczo lub w stadach, przede wszystkim na drobne ssaki, jaszczurki, kangury. W okresach braku pożywienia uzupełniają dietę jajami ptaków, larwami owadów i ptactwem wodnym. Podczas polowania na większą zdobycz, najpierw gonią ofiarę, by ją zmęczyć, i dopiero później atakują. Dingo zabijają tylko tyle zwierząt, ile potrzebują, żeby się wyżywić. Ewentualny nadmiar pożywienia zagrzebują w ziemi na później. Zupełnie inaczej zachowują się kiedy uda im się przedostać do ogrodzenia z owcami. Całkowicie bezbronne i nie mogące im uciec owce są przez nie zabijane jakby dla zabawy. Uśmiercają wtedy o wiele więcej owiec niż potrzebują do wyżywienia. Stanowi to główny powód z kolei ich zabijania przez hodowców zwierząt.

Późną jesienią samice dingo mają ruję. W tym okresie za samicami podążają grupy samców (najczęściej złożone z ok. 12 osobników). Samica wybiera jednego partnera (często ojca poprzednich szczeniąt). Młode rodzą się po około 9 tygodniach w głębokiej, dobrze ukrytej norze. Dla bezpieczeństwa młodych dingo polują z dala od swojej nory i wracają do niej tylko w celu nakarmienia młodych. W początkowym okresie pożywienie dostarcza tylko samica, później również samiec.

Głównym problemem zagrażającym populacji dingo jest krzyżowanie z psem domowym. W Australii zbudowano tzw. Dingo Fence, czyli płot, który ma chronić najbardziej zamieszkane południowo-wschodnie tereny Australii przed dingo.

Ssak ten jest narażony na wyginięcie.

Dikdik

Dikdik to najmniejsza na świecie antylopa – waga 3 kg, wysokość w kłębie 35 cm.
Porzekadło głosi, iż najbezpieczniej w paszczy Iwa. Dikdik spełnia je prawie dosłownie: najchętniej przebywa opodal tego srogiego drapieżcy. Czuje się tam najbezpieczniej. Antylopa rozmiarów zająca jest bowiem zbyt lichym kąskiem dla władcy sawanny. Ten natomiast odstrasza hieny i szakale.
Tylko samiec dikdika nosi kilkucentymetrowe różki. Są krótsze niż uszy, do połowy ukryte w gęstej brunatnej sierści. Ta miniantylopa zawdzięcza nazwę okrzykowi, jaki wydaje w wysokiej tonacji, skoro poczuje się zagrożona. Wtedy całe stadko w skocznym biegu umyka zygzakami, z dala mocno przypominając bieg zająca.
Ten ssak kopytny zasiedla obszary słabo zadrzewione, głównie sawannę i widne, suche lasy. Żyje parami bądź w grupkach rodzinnych. Kozły mają stałe terytoria, których zaciekle bronią przed rywalizującymi samcami. Dalekie od ciągotek wędrowniczych, zwierzę to spędza całe życie w tej okolicy, gdzie przyszło na świat. Ma tam własne ścieżki oraz ulubione miejsca wypasu, na które wyrusza po zmroku.
Występuje w Somalii i Etiopii.

Diabeł tasmański.

Diabeł tasmański to ssak, który prowadzi najbrutalniejsze zaloty.
Ten torbacz jest zagorzałym samotnikiem i tylko w kwietniu wyrusza na poszukiwanie samicy. Pierwszą napotkaną traktuje nie jak pożądaną partnerkę, tylko zawłaszczoną niewolnicę. Warcząc i kąsając, zapędza brankę do skalnej pieczary. Brutalnie pilnuje jej przez 2 tygodnie, zasłaniając sobą wyjście z jaskini.
Wtedy dochodzi do przymusowych godów. Jej narządy rozrodcze bowiem rozwijają się do pełnej dojrzałości dopiero teraz, pod naporem strachu. Samica – znacznie drobniejszej budowy – dotąd uległa i zastraszona, po zapłodnieniu nabiera niebywałego animuszu. Od zwady do zwady, zawsze prowokowanej przez nią, przy wtórze napastliwego doskakiwa nia i gryzienia, już w parę dni wywalcza tyrańskie rządy nad swym porywaczem – w jego własnym domu.
Młode diablątka – zrazu wielkości fasoli – po 15 tygodniach zaczynają chwilowo opuszczać matczyną torbę. Oboje rodzice sposobią im wówczas dziecięcą komorę wymoszczoną trawą i liśćmi. Przez następne 5 miesięcy matka poluje, ojciec zaś pełni straż przy wciąż niezaradnych potomkach.

Bydło nizinne. (Krowa).

Bydło nizinne czarno-białe to duże, długonogie bydło, osiągające 1,4 – 1,5 m wysokości w kłębie. Tułów i boki łaciate, czarno-białe, o bardzo zróżnicowanym udziale i rozmieszczeniu obu barw, głowa jest jednak zawsze czarna z mniejszą lub większą białą strzałką (znamieniem) na czole.
Rasa ta jest bardzo rozprzestrzeniona zwłaszcza w północnej połowie Niemiec, hodowana jest jednak także w całej środkowej Europie.
Choć bydło nizinne czarno-białe dostarcza całkiem dobrej jakości mięsa, znane jest jednak przede wszystkim z bardzo wysokiej mleczności. Przeciętna krowa tej rasy produkuje rocznie około 6 tysięcy litrów wysokiej jakości mleka, co odpowiada dziesięciokrotnej masie jej ciała.
Rasa ta powstała prawdopodobnie na ciągnących się od Danii do Holandii nizinach, gdzie już w XVI wieku ceniono ją za mleczność. Obecne linie hodowlane, cechujące się wyjątkowo wysoką wydajnością mleczną, powstały w XX wieku, wskutek krzyżowania ze szczególnie okazałymi zwierzętami pochodzącymi z amerykańskich hodowli.
Bydło nizinne czarno-białe rozpowszechnione jest obecnie na całym świecie i stanowi najczęściej hodowaną rasę bydła.

Butlonos. (Delfin)

W wyglądzie tego delfina rzuca się w oczy przede wszystkim kształt jego głowy. Profil głowy samicy lub młodego osobnika jest łagodnie zaokrąglony w części czołowej. Odcina się od niego dość wyraźnie niezbyt duży „dziób”. Natomiast u samców wraz z upływem lat profil głowy zmienia się i u starego osob­nika część czołowa jest już całkiem płaska. Ciało butlonosa jest najczęściej szare lub brązowe, niekiedy pokryte li­cznymi plamami i cętkami. U dorosłego osobnika wierzch ciała jest z reguły cie­mniejszy niż spód. Płetwa grzbietowa zwykle jest ciemniejsza niż reszta grzbie­tu, natomiast wybrzuszenie czołowe i część twarzowa głowy są jaśniejsze niż reszta ciała. U niektórych starych osobników, głównie u samców dziób oraz część twa­rzowa stają się niemal całkowicie białe. Długość ciała samców nie przekracza 9,8 m, a samic 8,9 m.

Z przodu żuchwy dorosłych samców widoczne są dwa duże, stożkowate zęby; przy zamkniętej jamie gębowej nie wystają one na zewnątrz. U samic są one zna­cznie słabiej rozwinięte.

Przedstawicieli północnej populacji wali butelkonosych można spotkać na najbardziej na północ wysuniętych obszarach Atlantyku. Pojawiają się w wo­dach o temperaturze od 2°C do 17°C. Nie są właściwie spotykane na wodach ma­jących mniej niż 1000 m głębokości.

Wielorybnicy twierdzą, że butlonosy te trzymają się raczej brzegów pól lodowych. Zaobserwowano jednak, że niekiedy zapu­szczają się one nawet kilka kilometrów w głąb szczelin utworzonych w spęka­nym lodzie. Kilka zabłąkanych osobników zaobserwowano kiedyś na morzu Śródziemnym, lecz jak się wydaje, były to odosobnione przypadki. Stale natomiast pojawiają się one na Morzu Północnym, a niekiedy wypływają także na wody Mo­rza Bałtyckiego.

Wale te odżywiają się głównie kała- marnicami. Poza kałamarnicami w skład ich pożywienia wchodzą także strzykwy, rozgwiazdy, krewetki i ryby głębinowe. Podobnie jak kaszalot połyka on cza­sem różne, dziwne przedmioty takie jak np. fragmenty sieci, kawałki drew­na, fragmenty wyrobów z plastiku, ka­mienie itp. Obecność w żołądkach butlonosów kamieni, mułu oraz kawał­ków muszli wskazuje, że żerują one w pobliżu dna.

Wale butelkonose są bardzo towarzy­skie. Często zbliżają się do przepływają­cych w okolicy statków. Znane są także z tego, że nie opuszczają swych rannych towarzyszy. Ze względu na te swoje cechy, stawały się łatwym łupem wielorybników, gdyż zanim pozostałe przy życiu wieloryby zdecydowały się na ucieczkę, z rąk ryba­ków ginęło przynajmniej 10-15 osobni­ków. Na ogół występują one w niedużych grupach liczących średnio od 4 do 10 osobników.

Butlonosy te nurkują bardzo głęboko. Uważa się, że mogą pozostawać pod wodą przez godzinę, a czasem nawet i dłużej. Nie wydaje się to jednak całkiem prawdo­podobne. Znany jest pewien przypadek, kiedy to ugodzony harpunem wal butel- konosy zanurzył się gwałtownie, po czym w ciągu 90 sek. ubyło 90 m liny przymo­cowanej do harpuna.

Młode rodzą się najczęściej pomiędzy kwietniem i czerwcem. Ciąża u samicy tych delfinów trwa około roku. Nowonarodzone młode mierzy mniej więcej 3,5 m długości i jest karmione przez matkę po­nad rok. Jak się przypuszcza samica ro­dzi średnio co 2 lata.

Nie dysponujemy informacjami do­tyczącymi liczebności całej populacji tych waleni, ale na obszarach ich występowania spotkane są stosunkowo często.

Butlonos południowy

Największym przedstawicielem z popu­lacji południowej wali butelkonosych, jakiego udało się zbadać, była karmiąca samica: długość jej ciała wynosiła 7,45 m. Natomiast największy zbadany samiec mierzył 6,94 m. Można więc sądzić, że w populacji południowej. inaczej niż u przedstawicieli tego gatunku zamie­szkującego północ, samice są większe od samców.

Kolor ciała dorosłych osobników jest opisywany, na podstawie obserwacji po­czynionych w okolicach równika, jako brąz zbliżony odcieniem do koloru żołę­dzi. Głowa tego wala dziobogłowego wraz z dziobem są nieco bledsze, a część grzbietowa ciała ciemniejsza od części brzusznej. Ciała dużych osobników po­krywają często liczne blizny i szramy.

U dorosłych osobników, z przodu dol­nej szczęki znajdują się dwa duże, stoż­kowate zęby, które rosną ku przodowi. Są one niewidoczne gdy samiec ma za­mkniętą paszczę.

Patrząc z dużej odległości, można je łatwo pomylić z płetwałem karłowatym oraz z przedstawicielami kilku innych gatunków wali dziobogłowych. Dopiero przyjrzawszy się mu z bliska, można do­strzec charakterystyczną bulwiastą głowę, lekkie wgłębienie w okolicach nozdrzy oraz wyraźną różnicę pomiędzy jasnym ubarwieniem głowy a ciemnym kolorem reszty ciała.Na półkuli południowej wale­nie te występują we wszystkich wodach oceanicznych pomiędzy 29 równoleżni­kiem a Antarktydą. Latem zapuszczają się nawet poza granicę wiecznych lodów.

Wale te łączą się niekiedy w grupy liczące około 25 osobników. Należy się spodziewać, że delfiny te, podobnie jak butlonosy z północy, mogą nurkować bardzo głęboko i pozostawać pod wodą nawet około godziny. Przypuszcza się, że podstawę ich pożywienia stanowią głowonogi. Wale te nigdy nie były masowo od­ławiane i nie zachodzą poważne obawy o znaczny spadek liczebności ich popula­cji. Butlonosy trzymane są w wielu oceanariach , gdzie łatwo dają się oswajać.

Bóbr europejski.

Bóbr europejski jest największym gryzoniem w Europie. Długość jego ciała dochodzi do 1 m, ogona do 37 cm, waży do 30 kg. Żyje najchętniej w lasach liściastych nad wolno płynącymi rzekami. Woda jest jego żywiołem, ma więc ciało o opływowym kształcie. Na lądzie porusza się niezdarnie i powoli. Gnieździ się bądź w nadbrzeżnych norach, bądź w kopcach gałęzi składanych przez niego na dnie zbiorników wodnych. Wznoszone kopce, tzw. żeremia, mają do 2 metrów wysokości i 12 m średnicy. Wewnątrz żeremia znajduje się komora mieszkalna, położona powyżej poziomu wody. Wejście jest zawsze pod powierzchnią wody. By utrzymać odpowiednio wysoki poziom wody, bobry przegradzają rzeczki tamami.
Są to zwierzęta, które nie zapadają w sen zimowy, w związku z czym muszą gromadzić zapasy żywności na okres zimy. Żywią się wyłącznie roślinami: korą i łykiem drzew i krzewów, szczególnie wierzby, osiki, brzozy, a także roślinami zielnymi. Jesienią, jako zapasy na zimę, zatapiają gałęzie, do których dostają się pokonując czasem pokrywę lodu. Bobry są aktywne nocą i o zmierzchu. Poszczególne rodziny zamieszkują odizolowane terytoria. W przypadku rzek jedna rodzina zajmuje, w zależności od liczby osobników i wielkości rzeki, odcinek od 100 m do 3 km. Zwykle rodzina składa się z pary dorosłych zwierząt oraz ich jedno- i dwuletnich dzieci. Młode rodzą się na początku lata (2-3 szt.) i są od razu owłosione i widzące (odróżnia je to od innych gryzoni w Polsce).
Pod koniec XIX w. bobry zostały prawie całkowicie wytępione na terenie Polski, ponieważ masowo łapano je ze względu na cenne futro, jak i dla pozyskiwania tzw. stroju bobrowego (wydzieliny gruczołów mającej zapach piżma), cenionego dawniej w lecznictwie i przemyśle perfumeryjnym. Bobry łapane były również dla mięsa, które ze względu na łuski pokrywające ogon było uważane za danie postne. Obecnie występuje u nas około 1500 osobników, głównie w rejonie Pojezierza Mazurskiego. Od roku 1973 podjęto w Polsce na szeroką skalę przesiedlenie bobrów na inne tereny, można je więc obecnie spotkać w wielu rejonach kraju. Największym zagrożeniem dla bobrów są zanieczyszczenia wód oraz terenów bagiennych.
W Polsce bóbr europejski jest pod ochroną.

Bolita południowa.

Jest to gatunek ssaka z rodziny pancerników.
Bolita południowa występuje od wschodniej Boliwii i południowo-zachodniej Brazylii po Gran Chaco i Argentynę.
Długość ciała tego ssaka to około 30 cm.
Ubarwienie ciemnobrązowe.
Dojrzewa płciowo pomiędzy 9-12 miesiącem życia.
Samica rodzi jedno młode.
Za schronienie wykorzystują nory innych zwierząt.
Żywią się mrówkami i termitami.
Zagrożona bolita zwija się w kulę chroniąc się pod pancerzem.
Pozostawioną w pancerzu szczeliną potrafi przyciąć łapę atakującego drapieżnika.
Przez ludzi jest poławiana dla mięsa.
Bolita południowa jest bliska zagrożenia wyginięciem.

Bawół indyjski.

Inne nazwy: bawół wodny, arni.
Jest to duży ssak z rodziny krętorogich. Jest zwierzęciem zaadaptowanym do klimatu tropikalnego.
Wykazuje dużą odporność na choroby tropikalne.
Nie ma wysokich wymagań żywieniowych – zjada roślinność bagienną.
Zasięg występowania bawoła indyjskiego to Indie, Bhutan, Nepal i Tajlandia.
Przebywa w pobliżu wody, tereny rzadkich lasów oraz bagienne.
Długość ciała tego ssaka to 2,5-3 m, wysokość 1,5-1,8 m (w kłębie), masa ciała do około 1000 kg.
Bawół indyjski rozmnaża się przez cały rok, dojrzałość płciową osiąga od 2 roku życia, ciąża trwa 300-340 dni.
Rodzi się jedno młode.
Udomowioną formą bawołu wodnego jest bawół domowy.
Bawół indyjski jest zagrożony wyginięciem.

Baribal.

Inne nazwy: niedźwiedź amerykański, niedźwiedź czarny.

Jest to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych.

Najbardziej rozpowszechniony w Ameryce Północnej (od północnej Kanady do Florydy i Meksyku).

Masywna budowa ciała, długość do 1,5 m, waga samców do 225 kg, samic do 180 kg.

Sierść czarna czasem wpadająca w brąz.

Nazwa angielska black bear, czyli „czarny niedźwiedź” nie w pełni odpowiada faktycznej barwie tych zwierząt, które mogą mieć sierść od czarnej po płową, zwaną tu cynamonową.

Baribale znakomicie wspinają się na drzewa, zwłaszcza gdy szukają bezpiecznej kryjówki.

Drapieżnik zapada w lekki sen zimowy, w czasie którego samica rodzi 2-3 młode.

Długość ciała baribala wynosi 1,5-2,1 m, długość ogona: 7-18 cm, masa ciała: 40-180 kg (samica), 55-240 kg (samiec).

Atylopa kama.

Jest to gatunek dużej antylopy.
Do niedawna traktowany jako podgatunek antylopy krowiej.
Występowanie antylopy kamy: Afryka Południowa – Angola, Botswana, Lesotho, Namibia, Republika Południowej Afryki, Suazi i Zimbabwe. Zajmują otwarte tereny trawiaste, głównie sawanny.
Kama stanowi pokarm dużych ssaków drapieżnych.
Są zwierzętami społecznymi.
Tworzą zorganizowane stada, które mogą się składać nawet z 300 osobników.

Antylopa eland.

Inna nazwa: kanna.

Jest największą współczesną antylopą z rodziny krętorogich. Zamieszkuje głównie rezerwaty w Afryce na południe od Sahary. Antylopy te preferują sawanny i półpustynie.

Ciało elanda jest pokryte krótką sierścią o kolorze szarobrązowym, jednak na tylnej stronie przednich kończyn widnieją czarne plamy, a po bokach ciała znajdują się pionowe, kremowe pasy. Wzdłuż grzbietu biegnie czarna pręga. Kończyny przystosowane do długich wędrówek zakończone są dwoma palcami pokrytymi racicami. Ruchliwe uszy osadzone na podłużnej głowie wychwytują każdy szelest. Śrubowato skręcone u nasady rogi występują u obu płci.
U samców na dolnej stronie szyi zwisa fałd luźnej skóry, a na czole mają kędzierzawą grzywkę.

Elandy są zwierzętami stadnymi. W czasie suszy łączą się w grupy liczące od 25 do 70 osobników. Podczas pory deszczowej wędrują niewielkimi grupami w poszukiwaniu pożywienia.

Antylopy te żywią się liśćmi, młodymi pędami oraz świeżą trawą. Nie muszą mieć stałego dostępu do wody, lecz potrzebują wtedy soczystych roślin. W razie braku świeżego pokarmu jedzą korę drzew, owoce i nasiona. Z powodu wysokiej temperatury w dzień najczęściej pasą się nocą.

Wysokość w kłębie: 130-180 cm, długość ciała: 200-300 cm, waga: samice 300-600, samce 700-1000 kg.

Antylopa eland żyje 8-10 lat.

Między grudniem a styczniem rozpoczynają się walki o samice. Gdy wszystkie samice zostaną pokryte, byk odchodzi, by wieść dalej samotne życie. Po dziewięciu miesiącach ciąży samica rodzi w ukryciu jedno (zazwyczaj) młode ważące około 30 kg. W gęstych zaroślach cielę zostaje 4 tygodnie. Potem razem z matką dołącza do stada. W wieku pięciu miesięcy przestaje ssać mleko, lecz z matką przebywa do 1. roku życia.
Samice dojrzewają płciowo w wieku dwóch, a samce trzech lat.

Z powodu braku odporności na choroby przenoszone przez bydło domowe wiele osobników giną. Niektóre elandy zostały udomowione, a nawet wykorzystywane jako zwierzęta pociągowe. Teraz, w naturalnym środowisku można je spotkać jedynie w rezerwatach.

Antylopa Bongo.

Jest to największa spośród afrykańskich leśnych antylop zamieszkująca afrykańskie lasy tropikalne i góry w Dolinie Konga.
Przeważnie prowadzi nocny tryb życia.
Gatunek zagrożony wyginięciem. Wysokość w kłębie 1,1-1,3 m i długość 1,7-2,5 m.
Samice ważą 210–235 kg, samce 240–405 kg.
Ubarwienie zmienne, forma typowa jest brązowa w białe paski.
Samiec ma większe rogi, które jednak występują u obojga płci.
Na skutek nadmiernych polowań bongo stało się w ostatnim dziesięcioleciu zdecydowanie rzadkie.
Bongo dzieli przestrzeń życiową z okapi i słoniem leśnym (słoń afrykański).
Jest trudne w hodowli.
W europejskichogrodach zoologicznych gatunek hodowany rzadko, w Polsce m.in. w warszawskim zoo.
Antylopa bongo jest bliska zagrożenia wyginięciem.

Antylopa Adaks.

Jest to gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny krętorogich, zaliczany do antylop. Pierwotnie występował na całej Saharze: od Mauretanii, Maroka i Algierii, aż do Sudanu. Obecnie adaks należy do najrzadszych antylop. Spadek liczebności tych zwierząt to rezultat polowań dla cenionego mięsa i skóry. Z braku ochrony zwierzętom tym grozi całkowite wytępienie.

Antylopa adaks to masywne zwierzę o szeroko rozstawionych, spłaszczonych racicach, ułatwiających chodzenie po piasku. Wysokość w kłębie: 95 – 110 cm, długość ciała: 150-175 cm, waga: 65 – 125 kg. Ciało pokrywa krótka sierść o jasnym umaszczeniu (zimą szarawe, latem białe bądź w kolorze piaskowym) z wyjątkiem pyska, gdzie na ciemnym tle występuje biała plama, przypominająca kształtem literę X. Nogi, biodra, brzuch i uszy również są białe. Długie, śrubowato skręcone i lirowato wygięte ku tyłowi rogi występują u osobników obu płci. Na powierzchni tych rogów występują regularnie rozłożone pierścieniowate zgrubienia.

Antylopa ta jest roślinożerna. Przez wiele miesięcy nie muszą pić, potrzebne ilości wody pobierają razem z pokarmem.

Adaksy przebywają wyłącznie w środowisku pustynnym Sahary, wędrując w kierunkach zależnych od nieregularnych deszczy, po których pojawia się roślinność stanowiąca pokarm adaksów. Poruszanie się w takim terenie ułatwiają szeroko rozstawione i spłaszczone racice.

Ciąża samicy trwa bardzo długo, bo aż 310 – 350 dni. Zimą lub wczesną jesienią rodzi się tylko jedno młode.

Dojrzałość płciową zwierzę to osiąga w wieku 2-3 lat.

Ssak ten żyje w niewielkich stadkach, liczących średnio po 15 do 20 sztuk, pod wodzą starego samca. Jest gatunkiem prowadzącym nocny tryb życia – dnie spędza odpoczywając.

Antylopa adaks jest krytycznie zagrożona wyginięciem.

Krokodyl syjamski.

Krokodyl syjamski to gatunek gada z rodziny krokodylowatych (krokodyle właściwe).

Pysk stosunkowo szeroki, gładki z kostnym wyrostem za każdym okiem.

Obszar występowania tego krokodyla to dawniej cała Południowo-Wschodnia Azja, a obecnie na wolności żyje tylko w Kambodży.

Biotop: wzdłuż rzek płynących przez deszczowe lasy oraz bagna i laguny.

Długość do 3 m (samiec).

Pożywieniem tego gada są głównie ryby oraz płazy, gady i małe ssaki.

Samica składa do kopca z liści i błota od 20 do 50 jaj.

Opiekuje się jajkami i wylęgniętymi młodymi, którym pomaga wyjść z jaj i przenosi je do wody w pysku.

Rzęsorek mniejszy.

Rzęsorek mniejszy to gatunek ssaka z rodziny ryjówkowatych.

Ten mały ssak w Polsce znajduje się pod ochroną.

Jako gatunek rzadki został umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze.

Rzęsorek mniejszy występuje w Europie i Azji Zachodniej.

W Polsce można go spotkać na Podkarpaciu, w Pieninach, Sudetach oraz w Puszczy Białowieskiej, a także na Pojezierzu Pomorskim.

Ubarwienie grzbietu ciemne, spodnia część ciała biała, na nogach i ogonie szczeciniaste włosy.

U samic rzęsorka mniejszego występuje pięć par sutków.

Ssak ten żyje nad wodami, samotnie.

Rzęsorek mniejszy żywi się wodnymi ślimakami, mięczakami, owadami i drobnymi kręgowcami.

Aktywny w dzień i w nocy.

Jego ślina zawiera jad.

Rzęsorek rzeczek.

Rzęsorek rzeczek to gatunek niewielkiego ssaka owadożernego z rodziny ryjówkowatych. Ten mały ssak zamieszkuje biotopy wilgotne, zarówno na niżu jak w górach. Małżowiny uszne zredukowane, prawie niewidoczne. Mieszka w norach, które wygrzebuje w miękkim gruncie, w bezpośrednim sąsiedztwie wody lub pod korzeniami drzew.

Długość ciała rzęsorka: do 96 mm, masa ciała: 9-25 g, długość ogona: do 80 mm.

Ssak ten występuje w Europie i Azji. W Polsce – na całym obszarze kraju, nad rzekami i strumieniami o czystym nurcie i czystym, żwirowatym lub piaszczystym dnie, również nad jeziorami, stawami i na terenach bagiennych.

Rzęsorek ma sierść gęstą, ciemną na stronie grzbietowej. Wyraźna granica między ciemną sierścią na grzbiecie i jaśniejszą (prawie białą) sierścią na brzuchu. Powierzchnia palców tylnych łap pokryta sztywnym, dłuższym włosem (przystosowanie do pływania).

U tego ssaka rozród przypada na 2 do 3 miotów w roku, po 4-8 młodych w miocie; samodzielność młode osiągają już w wieku 6 tygodni; dojrzałość płciową uzyskują w 4 miesiącu życia. Młode urodzone wczesną wiosną mogą rozmnażać się jeszcze tej samej wiosny.

Ssak ten ma toksyczną ślinę, którą paraliżuje zdobycz. Jest jednym z dwóch w Polsce jadowitych ssaków obok rzęsorka mniejszego.

Jest ogniwem w przenoszeniu tularemii.

Jeż amurski.

Jeż amurski to gatunek ssaka owadożernego z rodziny jeżowatych (wcześniej był uważany za podgatunek jeża zachodniego).

Gatunek nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES.

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niskiego ryzyka).

Obecny zasięg występowania jeża amurskiego obejmuje tereny Rosji, wschodnich Chin i Korei.

Wygląd, środowisko i tryb życia podobny do jeża zachodniego.

Jeż uszaty.

Jeż uszaty to ssak z rodziny jeżowatych, o dosyć długich uszach i ogonku dochodzącym do 5 cm. Długość ciała tego jeża wynosi 12-27 cm.

Ssak ten żyje na stepach i pustyniach Egiptu, Mongolii, Azji Mniejszej, południowej Rosji, części Indii i Chin.

Ma dobrze rozwinięty słuch i węch pozwalają mu w tych trudnych warunkach przetrwać, pomagając znaleźć pożywienie czy schronić się przed wrogami.

Jeż ten kopie niewielkie nory około 45 cm długości z 1 wyjściem. Często jako siedzibę wykorzystuje różne schronienia między skałami.

Samica jeża uszatego rodzi młode raz w roku, latem. Po ciąży trwającej od 35-42 dni rodzą się młode – do 4 w jednym miocie. Małe rodzą się ślepe i prawie całkowicie pozbawione kolców. Po tygodniu dopiero zaczynają otwierać oczy, a po 2 już są całkowicie pokryte kolcami. W trzecim tygodniu życia zaczynają jeść normalne pożywienie.

Odżywiają się drobnymi kręgowcami, owadami, jajkami jak i pokarmem roślinnym. W poszukiwaniu pożywienia potrafią pokonywać spore odległości do około 10 km, potrafią bez jedzenia i picia wytrzymać do 10 tygodni. Prowadzą nocny tryb życia.

Zimą jeże uszate zapadają w sen zimowy.

Jeż wschodni.

eż wschodni to gatunek ssaka z rzędu owadożernych (początkowo uważany za podgatunek jeża europejskiego, później za podgatunek jeża wschodnioeuropejskiego).
Przeprowadzone badania genetyczne i morfologiczne wykazały, że jest to odrębny gatunek.

Podgatunki

• Erinaceus roumanicus bolkayi;
• Erinaceus roumanicus nesiotes;
• Erinaceus roumanicus roumanicus;
• Erinaceus roumanicus drozdovskii;
• Erinaceus roumanicus pallidus.
  

Zasięg występowania jeża wschodniego obejmuje Europę Wschodnią od Polski po Austrię i Słowenię, kraje bałkańskie i kilka wysp Adriatyku, przez Turcję i Rosję po północny Kaukaz i zachodnią Syberię do rzeki Ob.

Gołyszek.

Gołyszek to owadożerny ssak z rodziny jeżowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Echinosorex Blainville, 1838, największy z owadożernych.

Występuje na Półwyspie Malajskim, Sumatrze, Borneo i Labuan.

Podobnie jak inni przedstawiciele podrodziny Galericinae (rodzaje Hylomys, Neohylomys, Podogymnura, Neotetracus) nie posiada kolców, co odróżnia go od jeży (przedstawicieli podrodziny Erinaceinae).

Gołyszek ma czarno-białe umaszczenie.

Może być długi na 50 cm, a jego ogon do 30 cm.

Gołyszek waży 2-4 kg.

Jego gruczoły przyodbytowe wydzielają zapach cebuli, potu lub amoniaku.

Zwierzę znaczy w ten sposób teren i odstrasza napastników.

Ssak ten żywi się owadami, mięczakami, żabami i rybami.

Podgatunki

• E. gymnura gymnura;
• E. gymnura alba.
  

Pstrąg źródlany.

Potocznie: źródlak.

Jest to ryba z rodziny łososiowatych, należąca do rodzaju Salvelinus obejmującego golce i palie.

Osiąga zwykle 20–35 (maksymalnie 50) cm i masę ciała do 3 kg. Ciało wydłużone, lekko bocznie ścieśnione. Otwór gębowy sięga za tylną krawędź oka. Grzbiet zielonobrązowy. Na zielonożółtych bokach charakterystyczny marmurkowy wzorek oraz zielone, czerwone i żółte plamki. Płetwy ogonowa i grzbietowa są jasnooliwkowe, ta pierwsza nakrapiana czarnymi plamkami. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są pomarańczowe, ich białe krawędzie mają czarną obwódkę. Samce w okresie rozrodu mają jaskrawopomarańczowe podbrzusze. Drobne łuski cykloidalne.

Pstrąg źródlany naturalnie występuje w Ameryce Północnej, w zlewni Atlantyku. Sprowadzony do Europy (w tym Polski) oraz innych części świata w końcu XIX wieku. W Polsce nielicznie występuje w niektórych rzekach górskich, pochodząc z zarybień bądź uciekając z hodowli. Zasiedla zimne potoki i rzeki o bystrym prądzie. Jest rybą osiadłą.

Ryba ta odżywia się głównie owadami i ich larwami, skorupiakami oraz rybami.

Tarło odbywa się od października do stycznia. Samica składa od 1000–2000 ziaren ikry do półmiskowatego kształtu jamek, które wykopuje w płytkich wodach, górnych partiach rzek na dnie żwirowym, w szybkim prądzie. Może krzyżować się z palią jeziorową i pstrągiem potokowym.

Żaba wodna.

Żaby wodne żyją zazwyczaj we wspólnych populacjach z żabami jeziorkowymi. Zamieszkuje Europę Środkową i od południowej Szwecji aż po Zatokę Fińską, a na południu jej zasięg dochodzi do Włoch i północnej Bułgarii.

Żaba wodna należy do tzw. żab zielonych, stale przebywających nad wodami; jej występowanie często pokrywa się z występowaniem żaby jeziorkowej (rzadziej śmieszki).

Żaby wodne są zielone, z domieszką czerni i brązu; plamy nieregularne, na kończynach układają się w paski.

Dojrzałe samce osiągają 5,7–9,7 cm, samice 7–10,9 cm, wyjątkowo 12 cm.

Pokarmem żaby wodnej są owady wodne i lądowe, pajęczaki, ślimaki i małe kręgowce.

Okres godowy przypada na koniec wiosny i początek lata, w Polsce na połowę maja. Hybrydogeneza (zobacz też: żaby zielone); krzyżówki wsteczne z obydwoma gatunkami rodzicielskimi; samica składa jaja haploidalne i diploidalne. Z diploidalnych wykluwają się osobniki triploidalne. Bywa, że diploidalne są nie jaja, ale plemniki. To również prowadzi do powstania osobników triploidalnych. Jaja (od 0,8 mm do 2,6 mm – zależnie od tego, czy haploidalne czy nie) składane w postaci nieregularnych kłębów, w liczbie od 1-10 tysięcy. Kijanki osiągają duże rozmiary (nawet do 18 cm).

Żaba wodna wybiera wody stojące lub wolno płynące, zarówno małe jak i większe.

Płaz ten w Polsce jest pod ochroną.

Skorpion Karpacki.

Jest to gatunek skorpiona z rodziny Euscorpiidae.

Po rewizji rodzaju zasięg tego gatunku został ograniczony do Rumunii.

Skorpion karpacki jest hodowany w terrariach.

Osiąga długość 27-40 mm.

Skorpion ten żywi się owadami.

Poluje nocą.

Samica nosi młode na grzbiecie.

Jad skorpiona karpackiego nie jest groźny dla życia ludzkiego, jednak w przypadku uczulenia na któryś z jego składników może wystąpić wstrząs anafilaktyczny.

Przylepek brodacznik.

Jest to motyl z rodziny miernikowcowatych. Jest gatunkiem bardzo rzadko spotykanym. Występuje w wilgotnych borach świerkowych. Nie jest objęty ochroną gatunkową, ale porosty z rodzaju Usnea, na których żyją jego gąsienice, podlegają ścisłej ochronie.

Gatunek ujęty w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.

Przylepek brodacznik występuje w północnej, środkowej i południowej Europie. W Polsce występuje w Puszczy Białowieskiej, jest tam jednak coraz rzadziej spotykany.

Motyl pojawia się latem: w czerwcu do końca sierpnia. Gatunek ten jest bardzo aktywny nocą, w dzień kryje się na pniach drzew. Spowodowane jest to ubarwieniem skrzydeł. Zimuje w stadium gąsienicy.

Gatunek preferuje ostoje porostów krzaczkowatych, znajdujące się w górskich borach świerkowych oraz w puszczach i borach mieszanych. Spotykany również na obrzeżach torfowisk wysokich.

Samica ma czułka nitkowate, samiec grzebykowate. Skrzydła białawe, czasem z ciemnym, drobnym przyprószeniem. Na przednim skrzydle mają bardzo dużą plamkę, połączoną z przednim brzegiem skrzydła. Tylne skrzydło ma natomiast drobną plamkę. Przepaski są bardzo słabo zaznaczone, zazwyczaj zachowane w postaci oddzielnych kropek. Strzępina obu par skrzydeł jest ciemno plamkowata. Rozpiętość skrzydeł od 24 do 27 mm.

Gąsienice żyją na porostach z rodzaju Usnea barbata, rosnących na świerku i jodle.

Zagrożenie dla tego gatunku stanowią zanieczyszczenia powietrza, na które bardzo wrażliwe są porosty, będące pokarmem gąsienic. Innym zagrożeniem są zjawiska i działania prowadzące do przesuszenia odpowiednich dla tego gatunku wilgotnych siedlisk leśnych.

Szczeżuja wielka.

Szczeżuja wielka należy do największych bezkręgowców słodkowodnych.
Długość jej muszli osiąga niekiedy 22 cm.
Największe okazy tego gatunku spoty­ka się w małych, zamulonych jeziorach i w starorzeczach.
Do jamy płaszczowej szczeżui składają ikrę różanki – małe rybki, których lar­wy rozwijają się wewnątrz małża.

Krokodyl gawialowy.

Krokodyl gawialowy to gatunek krokodyla z grupy Tomistominae.

Jest jedynym żyjącym współcześnie przedstawicielem rodzaju Tomistoma i grupy Tomistominae. Tradycyjnie zaliczany do rodziny krokodylowatych (krokodyli właściwych), co wspierają dane morfologiczne, jednak badania molekularne sugerują, że należy do gawiali. Rozwój czaszki Tomistoma schlegelii, kształt całej głowy, jak również jej części rostralnej i postrostralnej bardziej przypominają tę występującą u Crocodylidae, co wspiera hipotezę o pokrewieństwie krokodyla gawialowego powstałą w oparciu o dane morfologiczne.

Występowanie tego gada to Indonezja: (Sumatra, Kalimantan, Jawa, prawdopodobnie Celebes), Malezja: (Półwysep Malajski, Borneo), prawdopodobnie Wietnam. Przypuszcza się, że został wytępiony w Tajlandii, bo od 1970 roku nie zaobserwowano tam żadnego osobnika. Dziką populację szacuje się na poniżej 2500 dorosłych osobników.

Biotop: słodkowodne jeziora, rzeki i bagna.

Osiąga do 5 m długości. Głowa wąska i znacznie wydłużona (ok. 4,5 razy dłuższa u podstawy niż szeroka). Podobny smukły kształt pyska ma gawial gangesowy i od niego pochodzi jego nazwa. Zęby długie, cienkie i ostre o jednakowej długości. Górna szczęka nie ma wycięć jak u innych przedstawicieli rodziny. Grzbiet oliwkowobrązowy, brzuch żółtozielony lub żółtawy, na ogonie szerokie poprzeczne ciemnobrązowe pręgi.

Wydłużony pysk z cienkimi długimi zębami jest wyspecjalizowanym narzędziem do chwytania ryb.

Pokarmem krokodyla gawialowego są głównie ryby oraz skorupiaki i ssaki.

Sezon godowy zaczyna się w maju. Samice budują gniazda w kształcie kopca do 60 cm wysokości. Budulcem są zazwyczaj suche liście i torf, do którego składają od 20 do 60 jaj. Każde jajo ma ok. 10 cm długości. Okres inkubacji trwa ok. 90 dni. Rodzice nie opiekują się młodymi.

Hiena cętkowana.

Jest to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Crocuta, największa ze współczesnych żyjących hien.

Wysokość: 75-90 cm, długość ciała: 110-150 cm, długość ogona: 25-30 cm, waga: samiec 35-60 kg, samica 55-76 kg.

Samice są większe i agresywniejsze od samców.

Hiena cętkowana występuje na sawannach i pustyniach Afryki na południe od Sahary^[3]. Nie występuje w lasach deszczowych.

Ssak ten ma sierść gęstą, od szarej do brązowej z ciemnymi cętkami, które bledną wraz z wiekiem. Młode hieny rodzą się czarne, z wiekiem jaśnieją i pojawiają się u nich cętki.

Hieny cętkowane żywią się nie tylko padliną, ale także aktywnie polują na antylopy, zebry i inne średniej wielkości zwierzęta, a czasami na młode żyrafy, słonie i nosorożce. Potrafi wyczuć pożywienie z odległości wielu kilometrów. Hiena zjada wszystko co się da strawić. Ma bardzo silne szczęki zdolne skruszyć kość słonia.

Często odganiają od zdobyczy inne drapieżniki. Może biec za pożywieniem nawet 68 kilometrów na godzinę. Strategia polowania hien polega na ściganiu ofiary aż do całkowitej utraty sił ofiary. Chwytają za kark i żebra i powalają na ziemię. Potrafią one całkowicie ogołocić szkielet z mięsa w ciągu godziny.

Hieny cętkowane żyją w stadach (klanach), w których przewodniczką jest zwykle najstarsza samica. Wielkość klanu i jego rewiru zależą od zamieszkiwanego środowiska. Zazwyczaj w klanie jest od 15 do 80 hien. Terytorium zajmuje zazwyczaj około 50 kilometrów kwadratowych. Zdarzają się hieny żyjące samotnie lub w parach. Stado wspólnie broni terytorium lub pożywienia przed wrogami takimi jak lwy, lamparty lub inne hieny.

Do głównych wrogów hieny cętkowanej należą lwy.

Dużą rolę w życiu tych zwierząt odgrywa kontakt fizyczny, jak i sygnały zapachowe i wzrokowe. Hierarchia w klanie jest najlepiej zauważalna podczas jedzenia. Dominująca samica je pierwsza. Następnie inne samice i ich młode, a na końcu samce. Wszystkie hieny muszą reagować na gniew przywódczyni zgodnie z ich pozycją. Inaczej załamie się porządek społeczny klanu. Nieposłuszeństwo władczyni karze gryzieniem.

Samice gotowe są do rozrodu tylko kilka dni i powtarza się to co pół roku. Kopulacja trwa od 4 do 12 minut. Po około 100 dniach samica rodzi w norze do 3 młodych, które mają otwarte oczy. Małe hieny już po urodzeniu walczą ze sobą. Okres laktacji trwa około jednego roku.

Żyrafa.

Naukowcy początkowo sądzili, że żyrafa jest krzyżówką wielbłąda i lamparta. Ten błąd został utrwalony w naukowej nazwie żyrafy – Giraffa camelopardalis.

Pradawne kultury afrykańskie już od tysięcy lat otaczały żyrafę czcią i szacunkiem. Wizerunek tego stworzenia często pojawia się na prehistorycznych malowidłach naskalnych.

Żyrafa jest ssakiem roślinożernym, oraz najwyższym z żyjących obecnie zwierząt. To jedyny gatunek zwierzęcia, u którego wzrost mierzy się do czubka głowy, nie do kłębu.

 

Wzrost:

do 6 m  

Waga:

do 900 kg

Żyją ok.:

30 lat

W ramach tego gatunku wyróżnia się aż 12 podgatunków, głównie o odmiennym paskowaniu i umaszczeniu.

 

W naturze żyrafy zamieszkują sawanny afrykańskie na południe od Sahary. Wybierają te miejsca, gdzie pojawiają się drzewa.

Większość żyraf żyje w stadach liczących nawet po kilkadziesiąt osobników, często przebywając razem z zebrami i antylopami lecz wiele gatunków z afrykańskich równin nie żyje w grupach.  W tych mieszanych stadach pelnią rolę daleko widzących "wartowników" stad.

Żyrafy nie są zwierzętami terytorialnymi. Wśród samców panują hierarchiczne układy. Często można zobaczyć, jak samce stoją obok siebie i tarmoszą się, opuszczając i kręcąc głowami. Te ciosy mogą być tak silne, że czasami szyje zwierząt splatają się w uścisku. To zachowanie, określane jako „obcałowywanie”, jest często mylnie uważane jest za zaloty między samcami i samicami.

W ciągu dnia żyrafa spędza od 16 do 20 godzin na jedzeniu. Żywią się one głównie trawami, liścmi drzew i krzewów, w czym pomaga im imponujący wzrost. Nie przeszkadza im on też dobrze biegać, galopują bowiem z prędkością 45-55 km/godz. Nawet noworodek żyrafy jest wielki: ma wysokość około 180 cm i waży 70 kg. Ssie matkę 1 rok, a dojrzewa w wieku 4 lat.
Zdjęcie :

Pies haski.

Huska: Opis rasy:
Siberian husky to przede wszystkim pies pracujący, dlatego chcąc stać się jego właścicielem należy pamiętać o jego korzeniach. Rasa powstała w surowym klimacie Syberii i została przystosowana do ciężkiej pracy z trudnych warunkach. Ówczesne husky ciągnęły sanie z ładunkiem lub przesyłkami kurierskimi przez wiele mil śnieżnych bezdroży. Taki tryb życia zmusił je do rozwinięcia konkretnych cech, które posiadają do dzisiaj. Są bardzo zwinne i szybkie, potrzebują dużo ruchu, dzięki czemu uwolnią nagromadzoną energię. Nie męczą się zbyt szybko i momentalnie regenerują siły po długim wysiłku.

Husky to również pies stadny, od zawsze żyjący wśród swoich pobratymców. Jeśli nie możemy sobie pozwolić na trzymanie kilku psów tej rasy (wśród "swoich" czuje się najlepiej) należy zorganizować mu towarzystwo innego psa lub swoje. Husky żyjące w sforze czasami wyją, poza tym nie są hałaśliwe. Szczekają czasem, ale większość psów tej rasy nie odzywa się prawie wcale. Husky nie nadaje się dla osób, które nie mają czasu lub, których nie ma całymi dniami w domu. Ten pies musi mieć towarzystwo, inaczej będzie się nudził, a co za tym idzie, będzie niszczył przedmioty, by zyskać uwagę domowników. Pozostawiony sam w ogrodzie, z pewnością wprowadzi tam swoje porządki. Takie zachowanie nie spodoba się właścicielowi, dlatego zanim kupisz husky, przemyśl, czy będziesz miał dla niego czas i czy zapewnisz mu odpowiednie warunki.

Charakter husky jest niewątpliwie jego charakterystyczną cechą, poza wyglądem oczywiście. Jest to pies bardzo samodzielny, a co za tym idzie czasem zbyt sprytny. Można określić, że husky ma charakter kota. Chodzi swoimi drogami i ma swój rozum, z którego często korzysta. Nie jest podatny na monotonne szkolenie, ponieważ szybko się nudzi często powtarzanymi komendami. Pozna je doskonale w krótkim czasie i będzie je wykonywał, jeśli tylko uzna, że warto, czyli, że coś w zamian dostanie. Husky nigdy nie będzie ślepo wykonywał zadań, jest to wbrew jego dzikiej naturze. Poważnym problemem jest zew myśliwego, który odezwie się w każdym psie, który poczuje dziką zwierzynę. Pogna on w las i może długo nie wrócić. Drogę do domu znajdzie zawsze, ale nie wiadomo, co go może spotkać w międzyczasie (wnyki rozstawione przez kłusowników, ruchliwa szosa). Wiedziony instynktem łowieckim nie zawróci na wołanie pana, dlatego na spacery husky powinien chodzić zawsze na smyczy lub długiej lince, dla jego bezpieczeństwa. Małych zwierząt, takich jak: koty, króliki, gryzonie i drób nie akceptują. Traktują je jako zdobycz i nawet jeśli wychowają się od małego z kotem i będą go lubiły, na każdego innego kota będą polować, jeśli będą miały taką miały możliwość! Husky nadaje sie do bloku. Ale tylko w sytuacji, kiedy w mieszkaniu cały czas ktoś przebywa (jedna osoba niepracująca). Husky musi się wybiegać a właściciel musi zdać sobie sprawę z potrzeb psa i wychodzić z nim codziennie na wycieczkę rowerową, czy do parku. Natomiast ktos, kto ma psa na podwórku, czy w kojcu często uważa, że pies wybiega sie na działce. A to jest błąd, bo na działce pies nie biega, tylko siedzi, chodzi i czasem sie pobawi, a to zdecydowanie za mało!

Husky urzeka swoim wyglądem. Charakterystyczne czaprakowe umaszczenie może przybierać rozmaite barwy: od czarnego, przez wilczaste, po jasno srebrne. Podobne odcienie są u psów brązowych - od ciemno czekoladowego, przez rude po złote, prawie płowe. Bywają też husky łaciate (pinto) i całkiem białe. Ciekawostką jest kolor oczu, które mogą być błękitne, miodowe, orzechowe, ciemno brązowe, a także różnobarwne.

Husky cieszą się z natury dobrym zdrowiem. Jednak mogą być dotknięte wrodzonymi wadami oczu (katarakta i PRA) oraz padaczką. Miewają też problemy skórne związane z brakiem cynku w organizmie.

Postępująca moda na husky spowodowała powstanie ogromnej ilości hodowli i pseudohodowli, które "produkują" szczenięta bez zwracania uwagi na ich zdrowie i potrzeby. Często psy z takich źródeł trafiają do ludzi, którzy nie mają pojęcia o rasie i jej przeznaczeniu. Każdy przyszły właściciel husky musi być pewien, że jest w stanie zapewnić psu tej rasy odpowiednie warunki i nie kupuje go wyłącznie ze względu na modę. Ważne jest by kupować szczenię z pewnego źródła, u odpowiedzialnego hodowcy!


Dane ogólne
Długość życia: 10-14 lat
Pies wzrost: 54-59 cm
Pies waga: 20-27 kg
Suka wzrost: 51-56 cm
Suka waga: 16-23k
Dorosły

Mały

Wakacje !

Hay.
Wakacje  ,wakacje , wakacje , wakacje !!!
Już 3 obserwatorów !
Zapraszam żebyście się pojawiali na bloogu  !!!
;)

Mk

Siemka.
Konkursik i do wygrania na stardoll 5sd oraz 5sm.
Co znaczy u koni skrót SP ??
Zapraszam !!!

Koń arabski.

Pochodzenie koni arabskich owiane jest tajemnicą. Istnieje na ten temat wiele legend, ale jedyne, co tak naprawdę wiadomo, to że rasa liczy sobie co najmniej 2500 lat, co czyni ją najstarszą rasa koni na świcie.
Najpiękniejsza legenda dotycząca powstania rasy brzmi następująco: "Wtedy wziął Bóg garść południowego wiatru, tchnął w niego oddech i stworzył konia. Rzekł do niego: imię twoje jest arabskie, dobro jest związane z twoją grzywą, zdobycz - z twoim grzbietem. Wybrałem ciebie spośród wszystkich zwierząt jucznych i zrobiłem z twojego pana - twojego przyjaciela; dałem ci siłę do lotu bez skrzydeł".
Inne legenda mówi, że konie arabskie to potomkowie pięciu klaczy Mahometa. Pewnego razu Mahomet postanowił wypróbować swoje konie odmawiając im przez cały dzień dostępu do wodopoju i pozwalając, by przez cały dzień cierpiały pragnienie. Następnie otworzył zagrodę i kazał trąbić sygnał wzywający do boju. Wszystkie zwierzęta w dzikim galopie popędziły do wodopoju, a jedynie pięć klaczy stawiło się na rozkaz Mahometa nie zaspokoiwszy pragnienia. Klacze te nosiły imiona Hadbah, Saglavi, Kuhejlan, Hamdani i Abajah. Mahomet uczynił je pramatkami koni czystej krwi arabskiej. Hodowlę koni arabskich podniósł do obowiązku religijnego, a swoim zwolennikom wypełniającym ten rozkaz obiecywał nagrodę w niebie: "im więcej ziaren jęczmienia dasz swojemu koniowi, tym więcej grzechów będzie ci odpuszczone".
Nie wiadomo, czy legenda ma cokolwiek wspólnego z rzeczywistością, wiadomo natomiast, że przez ponad 1000 lat Beduini udoskonalali rasę konia czystej krwi arabskiej poddając zwierzęta surowej selekcji. Stworzyli ten sposób konia, któremu w pięknie i harmonii nie dorównuje żaden inny. Arabowie swoje konie traktowali jak członków rodziny, w ciężkich warunkach pustyni bezwzględnie polegali na sobie nawzajem. Tę zależność i przywiązanie najlepiej ukazuje stare arabskie przysłowie mówiące: "niech głodują i odczuwają pragnienie moje dzieci, ale nigdy mój koń".

Koń arabski wyróżnia się charakterystycznym szkieletem: ma zaledwie 16 par żeber, 5 kręgów lędźwiowych i 16 kręgów ogonowych. Dzięki temu jego grzbiet jest krótki i lekko wklęsły, zad prosty, ogon wysoko osadzony. Głowa araba jest mała, krótka, delikatna, o charakterystycznym wklęsłym profilu, między oczami widnieje trójkątna wypukłość, tzw. jibbah. Chrapy miękkie, szerokie. Szyja długa, pięknie wygięta, elegancka. Grzywa i ogon jedwabiste. Kończyny długie, szczupłe, suche, o wydanych stawach, skośnych pęcinach, bez szczotek. Kopyta zdrowe, o twardym rogu, ładnie uformowane. Dopuszczalna wysokość w kłębie wynosi 144-152 cm, ale araby mogą być tez mniejsze, zależnie od regionu pochodzenia, jakości pastwisk, itp.

Konie arabskie czystej krwi, zgodnie z arabską tradycją, klasyfikowane są na pięć linii, pochodzących od pięciu klaczy Mahometa. Kuhejlan uważane są za najbardziej rasowe, a choć nazwa ta oznacza "czarną antylopę", konie te są zazwyczaj gniade lub skarogniade. Linia Saglavi odznacza się uroda i elegancją, oraz siwą maścią. Ród Abajah nie jest aż tak ładny, ale za to bardzo wytrzymały, a jego przedstawiciele mają zazwyczaj maść kasztanowatą. Pozostałe dwie linie to konie szybkie, różnych maści. Niezwykle rzadko spotyka się konie czystej krwi arabskiej o maści całkowicie karej.
Araby odznaczają się żywym temperamentem, są jednak końmi łagodnymi, podatnymi na szkolenia, łatwymi w ułożeniu. Są inteligentne, pozytywnie nastawione do ludzi, przywiązane do swojego pana. Nie lubią samotności, nie powinno się ich zostawiać samych w stajni czy na wybiegu, a jeździć tylko w weekendy. Potrzebują ciągłego kontaktu z człowiekiem, w innym przypadku stają się osowiałe, brakuje im energii. Nie są wymagające.

Kot Perski.

            Jedwabiste, obfite i długie futro, lekko spływające po krępej sylwetce kota Perskiego to pierwszy z atutów tej rasy.
Ale jego zapierający dech wygląd zaczyna się w starannie prowadzonej profilaktyce weterynaryjnej.  Okresowe pozbywanie się pasożytów wewnętrznych lub kontrola ich obecności przez badania parazytologiczne jest nieodzowna u każdego naszego pupila.
Musimy też chronić koty przed pasożytami zewnętrznymi – pchłami, kleszczami, świerzbem i chejletielą.
Watro wiedzieć, że skóra kota może być narażona na grzybice, przerost gruczołów ogonowych, prosówkowe zapalenie, czy ziarniaki.
Częste głaskanie i buszowanie w futerku, sprawią nie tylko przyjemność naszemu pupilowi, który jest łasy na pieszczoty, ale i pozwolą uchwycić początkowe symptomy zmian wymagających leczenia.
Drugim, nie mniej ważnym czynnikiem fascynującego wyglądu jest urozmaicona dieta.
Poza dobrze zbilansowaną suchą karmą, kot powinien dostawać mięso wołowe, drób, ryby, nabiał i w stosownych ilościach – witaminy. Im bardziej będziemy urozmaicać żywienie, tym  efekt zdrowego, lśniącego i puszystego futra, będzie doskonalszy.
Kiedy do tego dołożymy jeszcze nasze systematyczne i staranne zabiegi pielęgnacyjne, urokowi naszego pupila prezentowanego w najlepszej kondycji i z podkreślonymi eksteriorowo walorami, nie oprze się żaden Sędzia Felinologiczny.
            Kiedy przyprowadzamy puchatego maluszka do domu, powinien on już mieć wyuczone nawyki poddawania się zabiegom pielęgnacyjnym. Pierwszych wskazówek i praktycznego pokazu powinien nam udzielić hodowca. Dobrze też jest w jego obecności podjąć próby czesania maleństwa.
Jeśli szczotkowanie będzie elementem pieszczot i zabawy z kotem, nigdy nie spotkamy się z jego niechęcią, czy nawet agresją.
Koty bardzo chętnie dają się głaskać po grzbiecie, pod brodą. Pokaładając się, podsuwają nam niejako boki swojego zwinnego ciała do głaskania, ale i szczotkowania. Należy również pamiętać o starannym wyczesaniu podbrzusza, wewnętrznej strony przednich i tylnich łapek.
Najwięcej naszych umiejętności i fryzjerskiego zacięcia, wymaga szczotkowanie „portek” – otulających najbardziej intymne miejsca pupila. Dorosłe kocury mogą bronić się przed taką ingerencją w okolice „skarbów”, ale i kotki nieprzychylnym okiem traktują czesanie tylniej i wewnętrznej strony, tylnich łapek.
Jeśli nie będziemy się mocować z kotem, a grzebień, czy szczotkę na pierwszym etapie nabierania nawyku, zastąpimy głaskaniem ... Nasz pupil, to co się wydaje przedsięwzięciem karkołomnym, będzie przyjmował ze spokojem i przyjemnością.
Warunkiem udobruchania kota i łagodnego poddawania się szczotkowaniu jest częste powtarzanie tej przyjemności.
Pomocne w tym nam będą grzebienie i szczotki z dobrze wyprofilowanymi, zaokrąglonymi zakończeniami „zębów”.
Wybór sprzętu do pielęgnacji futra powinien być staranny. Podstawową zasadą przy jego doborze jest to, aby był z naturalnych surowców i nie niszczył włosa. Drugą zasada – aby dobrze nam leżał w ręce.  W czasie szczotkowania, czy czesania – narzędzia powinny być „przedłużeniem” naszych palcy.
Z doświadczenia wielu posiadaczy kotów Perskich wynika, że świetnie sprawdzają się grzebienie z „zębami obrotowymi” o różnym rozstawie. Uzależnione to jest od gęstości futra i obszaru, gdzie szczotkujemy kota.
Na początek, warto mieć jeden grzebień o zróżnicowanym rozstawie. Później możemy uzupełnić zasoby sprzętu.
Drugim ważnym przyborem jest szczotka. Te najbardziej pożądane mają naturalne włosie dzika, wzmocnione nylonem.  Wybierając ją, powinniśmy zwrócić uwagę, aby „kopuła” gumy na której są kępki włosia, była miękka i elastyczna.
Pomocną w rozczesywaniu długiego futra, szczególnie na ogonie zdaje się być szczotka z metalowymi, długimi zębami. Ale – możemy ją z powodzeniem zastępować dobrze dobranym grzebieniem.
Szczotką, którą warto również posiadać jest taka z drobniutkimi, zakrzywionymi haczykowato zębami z elastycznych drucików. Najczęściej wykorzystuje się ją do przeczesywania futra za uszami, na łapach, pod pachami i tylniej stronie tylnych łapek i „rozciągania” obfitego podpuchu podbrzusza.
Ten podstawowy zestaw przyborów z czasem warto uzupełniać, podglądając wyposażenie renomowanych wystawców i  ich przepięknych kotów.
            Przy pielęgnacji persiego futra nie znajduje potwierdzenia głoszony pogląd o „nie głaskaniu kota pod włos”. Czesanie i szczotkowanie ma zapobiegać plątaniu i sklejaniu się włosów. Dzięki temu również eliminujemy kurz i osadzający się tam brud. Dobrze dobrane przybory i wprawa z jaką wykonujemy ten obowiązkowy zabieg, masuje skórę – powodując jej lepsze ukrwienie.
Przy szczotkowaniu usuwamy też martwe włosy, dzięki czemu zawsze mniej ich znajdziemy na odzieży, dywanie ...
Po wstępnym rozczesaniu kota „z włosem”, bez pominięcia żadnej z jego części, możemy pupila na zmianę głaskać i przeciągać szczotką „pod włos”. W ten sposób do wszystkich zakamarków dostanie się powietrze, a my sprawdzimy kondycję skóry.
            Często w swej okazałości większy, niż cała postać kota – jego ogon, wymaga również czesania. Jednak musi to być robione bardzo delikatnie.  Ogon czeszemy zawsze z włosem, a po zakończeniu – ujmując za koniec, lekko unosimy i strzepujemy, aby ukazać jego piękno.
Staranne i systematyczne szczotkowanie futra staje się niedostrzegalnym nawykiem, kiedy jesteśmy oczarowani pięknem kota Perskiego.

            Głęboko w naszej świadomości rozpanoszył się pogląd, że kot nie lubi wody.
Większość kotów nie relaksuje się, zażywając kąpieli. Same, z zapobiegliwością muskają szorstkim języczkiem sierść.
Jednak kot Perski wymaga pomocy ze strony człowieka w dbałości o swoje długie i puszyste futerko. Dzięki szczotkowaniu pozbywamy się wielu zabrudzeń, ale okresowo konieczna jest również kąpiel.
Koty poddawane temu zabiegowi co 1,5 – 2 miesiąca, przyjmują go z umiarkowanym optymizmem. Dla kota kąpanego sporadycznie - „raz w roku” – jest to bardzo przykre wydarzenie. Kot broni się, podejmuje próby oswobodzenia się od nas, choćby za cenę użycia pazurów i kłów.
My też, nie mając wyćwiczonych nawyków, z trudnościami pokonujemy ten przykry epizod.
Dlatego – warto kota częściej kąpać, choć nie prezentujemy go na wystawie. Czysty – pozbawiony nadmiaru pudru, kurzu – włos, pięknie się układa, szybciej i obficiej rośnie. Łatwiej go można czesać. Można też, używając starannie dobranych szamponów i odżywek, ułatwić sobie jego pielęgnację.
Kiedy nasza kotka regeneruje się po odchowaniu potomstwa, albo kot pozbył się bogatszej okrywy – warto zastosować szampony z olejkiem norkowym firm KW, Bephar, KAWU, Ring-5. Jeśli futro jest bardzo obfite, a nie wybieramy się na wystawę – możemy użyć szamponów z olejkiem migdałowym – KW, Bephar lub proteinowo-lanolinowego Bio Groom. Podobne działanie ma również olejek z drzewa herbacianego, stosowany w szamponach i odżywkach. Dodatkową jego zaletą jest działanie antyseptyczne, często pomocne w utrzymaniu w dobrej kondycji skóry tak gęsto porośniętej futrem.
Do zastosowanego szamponu, warto dołożyć tej samej firmy odżywkę – uzupełnia ona działanie szamponu, a nam pomaga utrzymać włos, który się nie elektyzuje, jest zdrowszy i silniejszy.
Przed wystawą, kąpiąc kota używamy szamponów odtłuszczających, podnoszących walory koloru, jego głębię / ale – NIE FARBUJEMY ! / Doskonale sprawdzają się tu szampony Bio Groom, All Systems, Iv San Bernard, Ring 5, KW, JP Hery.
Czasami w miejscach naszych zaniedbań pielęgnacyjnych, koniecznym jest użycie specyfików wybielających. Pomocne są tu : żel “Super whitening gel” #1All Systems, maseczka „Purifying” Iv San Bernarda.
Nie wolno zastępować specjalistycznych kosmetyków przypadkowo dobranymi substancjami o działaniu żrącym. Skóra kota jest bardzo wrażliwa i doprowadzając do bieli futerko, możemy jednocześnie doprowadzić do długo gojących się ran na skórze.
            Dzięki umiejętności kąpania, możemy leczyć wrażliwą skórę kota. Za przyzwoleniem lekarza, używając dermatologicznych szamponów firm Virbc, KAWU, Vetriderm-Bayer, dr Seidl zlikwidujemy świąd, łupież, „kocurzy ogon” i inne przypadłości.
            Kąpiel kota powinna być poprzedzona wygrzaniem przynajmniej dwóch dobrze wchłaniających ręczników, rozczesaniem futra, umyciem oczu i uszu oraz przycięciem pazurków.
Dobrze jest nalać do wanny wodę do wysokości podbrzusza. Nie powinna być zbyt ciepła. Rozcieńczony szampon – gdyż wiele z nich kupujemy skondensowanymi, odżywka powinny się znajdować w zasięgu naszej ręki. Nawilżamy futro całego kota, uważając by nie zalać uszu i oczu. Rozprowadzamy szampon i leciutko masując, ugniatamy futro, aby go zbytnio nie plątać. Czasami zabieg ten powinniśmy powtórzyć. Pierwszego spłukania możemy dokonać wodą, w której stoi kot. Z czasem możemy też przyuczyć naszego pupila do opierania się przednimi łapkami na brzegu wanny. Ułatwi nam to penetrację i nawilżenie szamponem podbrzusza, łapek. W takiej pozycji można też bardzo dokładnie spłukać prysznicem – zaczynając od góry, kota, aby mu nie pozostawić do wylizania resztek piany z szamponu, czy odżywki.
Każdy kot z ulgą i radością przyjmie zawinięcie i odsączenie go w ciepłym ręczniku. Warto sprawdzić i ewentualnie osuszyć uszka. Po chwili, kiedy woda z naszego pupila wsiąkła już w ręcznik, przewijamy kota do drugiego – ciepłego ręcznika. Możemy w nim ogrzać kota, który nie tyle z chłodu, co z emocji, może drżeć.
Wilgotny, ale nie suchy włos, starannie rozczesujemy. Wilgotny włos jest elastyczny. Nie będzie się rwał i pękał. Zastosowana odżywka zamyka jego łuski i czyni „śliskim”. Jeśli pojawiły się spłatane kuleczki – zaczynamy je rozczesywać, rozluźniając  palcami i czesząc od części bliższej końcówce włosa, a nie skóry. Po rozczesaniu możemy włączyć suszarkę, która nie powinna parzyć strumieniem powietrza skóry naszego pupila. Warto też wybrać taką, która nie pracuje zbyt głośno. Koty nie lubią jej dźwięku.

Szynszyla.

Szynszyle są to delikatne i małe zwierzątka z rodziny szynszylowatych. Posiadają one gęste i miłe w dotyku futerko oraz bujny ogonek pokryty sztywnymi włosami. Zwierzęta te są bardzo delikatne, miłe i mądre przez co trzeba im poświęcić dużo czasu i uwagi. Portal ten traktuje o opiecę tych miłych zwierzaków we własnym domu dla posiadaczy jak i dla osób zamierzających posiadać szynszyla.

Myszoskoczek.

Myszoskoczki (Gerbillinae) - podrodzina ssaków łożyskowych z rzędu gryzoni. Obejmuje ok. 90 gatunków niewielkich ssaków zamieszkujących zachodnią i południową Azję i północną Afrykę. Większość myszoskoczków charakteryzuje się licznymi przystosowaniami do życia w warunkach pustynnych.
 
Charakterystyka
Tylne kończyny większości myszoskoczków są znacznie dłuższe od przednich, dlatego poruszają się skokami. Długie kończyny tylne umożliwiają myszoskoczkom trzymanie ciała z dala od gorącego podłoża. Podeszwy stóp pokryte są pęczkami gęstych włosów. Myszoskoczki mają charakterystyczny pędzelek na końcu ogona i długie uszy. Ich jedyną bronią są zęby. Wielkość 10-15 cm, nie licząc długiego ogona. Dokonując wyboru, podczas kupna należy zwrócić uwagę na osobniki, których ruchy są szybkie i energiczne. Zwierzęta powinny być czujne i żywo reagować na każdy gwałtowny ruch. Ciało powinno być dość pełne i sprężyste; otyłość może być przejawem zaawansowanego wieku albo przekarmienia. Sierść powinna być stosunkowo długa, miękka i lśniąca. Pyszczek i cała głowa powinny sprawiać wrażenie skróconych, a nie długich i wąskich. Uszy, niezbyt duże i nie za bardzo zaokrąglone, powinny stać prosto. Oczy powinny być dość duże, ale nie nadmiernie wypukłe, ciemne, błyszczące. Wszelkie zgrubienia i nierówności na ogonie albo jego tępe zakończenie, nawet jeśli są pokryte sierścią, mogą być wynikiem zranienia. Pamiątką po walkach mogą być: częściowo przymknięte oko, strup na pyszczku, nabrzmienie na głowie lub nosie, ropiejąca ranka na tułowiu. Musisz też sprawdzić wszystkie kończyny(po pięć palców ) i pazurki. Miejsca wyłysiałe sygnalizują braki pokarmowe; częste drapanie się - obecność pasożytów skórnych. Zaropiałe oczy albo wysięk z nosa, zabrudzona okolica odbytu, owrzodzenia i różnorodne wypryski na skórze mogą objawiać chorobę.


Rozród
Ciąża trwa ok. 20 dni; w miocie kilka młodych. Nowo narodzone myszoskoczki są nagie, różowe, ślepe, bezzębne i głuche. Mierzą około 2,5 cm i ważą po niespełna 3 g. Śmiertelność wśród noworodków jest mała, a przypadki kanibalizmu rzadkie. Gdy matka zjada potomstwo, najprawdopodobniej oznacza to, że młode padają z głodu z powodu braku mleka, wywołanego jakimś niedoborem w żywieniu samicy. Można temu zapobiec, podając matce gotowane mleko w okresie ciąży i karmienia potomstwa. Samiec może pozostawać z samicą i młodymi, chociaż jego rola ogranicza się zwykle do przynoszenia do gniazda przypadkowo zagubionego dziecka i ogrzewania młodych. Pierwszy tydzień życia małych myszoskoczków jest decydujący. W tym okresie nie powinno się brać zwierząt do rąk czy w jakikolwiek sposób ich niepokoić. Matka może wówczas porzucić miot, albo niechcący zdeptać lub przydusić młode. Trzydniowe myszoskoczki mają już nieco przyciemnioną skórę i zaczynają niezgrabnie pełzać. W wieku 5-6 dni zaczynają porastać szarawym futerkiem i otwierają im się uszy. W drugim tygodniu sierść nabiera ostatecznego koloru. Kilka dni później młode podejmują próby samodzielnego jedzenia, otwierają się im oczy, a ruchy stają się bardziej skoordynowane. W wieku 3 tygodni młode ważą po około 40g. Potrafią już jeść stały pokarm, pić wodę z pojnika, wspinać się po ażurowych ściankach klatki, stawać słupka, skakać i tupać tylnymi nogami. Młode można trzymać razem do około 8 tygodnia życia, potem koniecznie muszą być rozdzielone według płci, aby nie doszło do kojarzenia wsobnego. W pary powinno się łączyć myszoskoczki nie spokrewnione ze sobą. W ciągu pierwszego tygodnia po odstawieniu młodych od matki możesz im podawać- oprócz stałego pokarmu- trochę niesłodzonych płatków na mleku. Są łatwe do przyrządzenia, a zwierzęta je lubią. Można też dawać suchy chleb nasączony mlekiem. Małe szybko uczą się korzystać z pojnika z woda, jeśli tylko mogą sięgnąć do jego wylotu. Może się zdarzyć, że 1 lub 2 osobniki w miocie są mniejsze od pozostałych. Jest to spowodowane nierównomiernym karmieniem młodych przez matkę lub brakami w jej żywieniu. Często takie karłowate myszoskoczki dorastają do normalnej wielkości. Jeżeli więksi bracia i siostry znęcają się nad nimi, możesz je trzymać osobno, aby zapewnić im najkorzystniejsze warunki rozwoju.
 

Tryb życia
W środowisku naturalnym żyją w stadzie (10-20 osobników), gdzieniegdzie tworzą niewielkie kolonie. Niektóre prowadzą nocny tryb życia, co jest również przystosowaniem do życia w warunkach pustynnych. Kopią nory, proste lub skomplikowane, o długości dochodzącej do 5 metrów. Niektóre gatunki są także hodowane jako zwierzęta domowe. Przy doborze pomieszczenia musimy wziąć pod uwagę cechy charakteru naszych podopiecznych- wścibstwo, ogromną ruchliwość i zręczność, ostre siekacze oraz czepne i silne pazury. Wybrany pojemnik musi więc pozwalać z jednej strony- na uprawianie "ćwiczeń gimnastycznych" z drugiej zaś- uniemożliwić myszoskoczkowi ucieczkę.
 
Klatki: Sklepy zoologiczne oferują bogaty wybór klatek dla myszoskoczków. Nadaje się do tego celu na przykład standardowa duża klatka dla chomika, 50- 80 l. Akwarium lub klatka dla ptaków. Boczne ściany klatki powinny mieć burty z litego materiału, sięgające na wysokość kilkunastu centymetrów powyżej podłogi. Będzie to zapobiegać rozsypywaniu się ściółki wokół klatki i przypadkowemu wypadaniu nowo narodzonych zwierzątek. Osłoni też, częściowo, przed ewentualnymi przeciągami. Aby mieszkaniec klatki miał zapewnione minimum swobody ruchów, nie powinna być ona niższa niż 20-25 cm. Jeśli zdecydujesz się na hodowle myszoskoczka w akwarium powinieneś zabezpieczyć pomieszczenie pokrywą lub klapą przed "nieproszonymi gośćmi" (np. psami i kotami) ale tak, by stale był zapewniony dopływ powietrza. Takie zamknięcie można zrobić samemu z siatki drucianej albo kupić gotowe odpowiedniej wielkości.

 
Ściółka: Materiał na ściółkę powinien być czysty, nietoksyczny i wchłaniać wilgoć. Rolę tę dobrze spełniają wióry sosnowe, grube trociny, wełna drzewna, torf. Można kupić gotową ściółkę dla gryzoni w sklepie zoo.

Czyszczenie: Myszoskoczki są bodaj najczystszymi ze zwierząt domowych. Zanieczyszczają klatkę w stopniu tak znikomym, że wymaga ona czyszczenia tylko co dwa- trzy tygodnie. A jeśli klatka jest sprzątnięta tuż przed narodzeniem się młodych, następnej wymiany ściółki można dokonać dopiero, kiedy młode podrosną. Oczywiście trzeba zrobić ponadplanowy porządek w klatce, jeśli wyleje się woda, albo ściółka ewidentnie się zabrudzi. Na ogół ściółka częściej kwalifikuje się do wymiany, gdy jest ciepło.

Myszoskoczki wpuszczone do świeżo sprzątniętej klatki natychmiast zaczynają kopać w nowej ściółce i pracowicie urządzać odnowione mieszkanie.

Wyposażenie: Dysponując odpowiednio rozległą przestrzenią, myszoskoczki na pewno nie będą się nudzić. Trzeba tylko należycie wyposażyć klatkę. Pożądane jest obracające się koło treningowe, które zapewni odprowadzenie nadmiaru energii, rozpierającej uwięzione zwierzęta. Pozostałe elementy "umeblowania" to miseczka na jedzenie, standardowy pojnik na wodę, doniczka gliniana, drewniane klocki, korzeń (taki jak do akwarium z rybkami), płaski kamień i inne rozmaite przedmioty do zabawy.

Temperatura i wilgotność: Najodpowiedniejsze dla myszoskoczka warunki są zbliżone do panujących w naszych domach- temperatura: 25- 30C, względna wilgotność powietrza: 40- 60%. Jeśli temperatura w mieszkaniu wynosi mniej niż 20C, klatka musi być obficie zaopatrzona w ściółkę i materiał na gniazdo- np. siano. Myszoskoczki mieszkające w akwarium lub klatce o przezroczystych ścianach muszą być osłonięte przed działaniem słońca. Wnętrze klatki może się bowiem wówczas nagrzać do temperatury powyżej 40C, a skutki tego bywają tragiczne!


1)Potrzebują dosyć dużej ilości miejsca

2)Myszoskoczki wspaniale czują się, kiedy maja siano i wystarczającą ilość ściółki (jakieś 3 cm )

3) Jeśli ktoś decyduje się kupić dla myszoskoczka klatkę musi wiedzieć, że myszoskoczki bardzo brudzą kiedy drążą tunele. Radzę podkładać jakieś niepotrzebne koce i gazety pod klatkę.

4) Jeśli ktoś chce, żeby jego zwierzątko było szczęśliwe, niech mu da coś do gryzienia, np. rolkę od papieru toaletowego.

5) Myszoskoczkowi należy kupić wapno, które służy do ścierania zębów.

6) Nie radzę wypuszczać myszoskoczka, żeby biegał po mieszkaniu. Jest bardzo szczęśliwy i choćby nie wiem gdzie wszedł, zawsze wyjdzie będąc ciekawy czegoś innego. Może on jednak pogryźć niektóre kable i zrobić sobie krzywdę

7) Myszoskoczek może ugryźć nawet do krwi, jeśli coś go rozdrażni. Nie drażnijcie myszoskoczków!

  Nie ma nic piękniejszego, kiedy poruszymy klatką lub akwarium, a on nie wiedząc, co się dzieje, wyciągnie z norki swój ciekawski pyszczek.

9) Myszoskoczka nie wolno łapać za ogon!

10) Jeśli myszoskoczek zacznie zrzucać sierść, nie warto się martwić, albowiem to zwierzę zrzuca sierść na zimę, aby przybrać grubszą.

11) Nie powinno się dawać myszoskoczkom pokarmu tłustego, np. słonecznika (oczywiście można dawać, ale nie w dużych ilościach)

12) Myszoskoczki uwielbiają rzeczy słodkie, np. budyń, kisiel.



Po przyniesieniu myszoskoczka do domu musimy dać mu czas na zaaklimatyzowanie się, dlatego też w pierwszych dniach, powinniśmy zapewnić mu jak najwięcej spokoju. Im młodsze zwierzę, tym łatwiej je oswoić, wymaga to jednak cierpliwości. Początkowo zwierzątko będzie uciekało, ale po chwili ciekawość weźmie górę i gryzoń pozwoli wziąć się do ręki. Z czasem nasz myszoskoczek przestanie uciekać w popłochu, a słysząc nas będzie radośnie wybiegać z legowiska, oczekując pieszczot i spaceru.

UWAGA!! NIE MOŻESZ ZAPOMNIEĆ O PODAWANIU POKARMU I WODY! DROBNE SKALECZENIA Objawy: małe krwawienia Leczenie: Ranę należy zdezynfekować 3% wodą utlenioną i zasypać pabiamidem.

ZATWARDZENIE Objawy: zwierzątko ma wzdęty brzuszek, z trudem się wypróżnia, bobki są twarde i małe Leczenie: zwiększamy ilość jabłek i marchwi

ROZWOLNIENIE Objawy: kał jest konsystencji rozluźnionej Leczenie: podajemy tarte jabłko i suchary lub rozgotowany ryż

ZAPALENIE MÓZGU Objawy: Gryzoń nieprawidłowo trzyma głowę, przechylając ją w jedną stronę, ma zaburzenia równowagi Leczenie: Należy uśpić zwierzę gdyż leczenie nie daje rezultatu.

ROBACZYCE W przewodzie pokarmowym myszoskoczka mogą występować różne pasożyty wewnętrzne, które nie zawsze powodują widoczne objawy chorobowe. Pasożyty dostają się do organizmu zwierzęcia wraz z zanieczyszczoną paszą. Jeśli Twój myszonek ma "robaki" należy udać się z nim do weterynarza. Zabiegi profilaktyczne polegają głównie na stałym utrzymywaniu klatki w czystości.

INFEKCJE OCZU Pierwszym objawem jest wielogodzinne mrużenie oczu, sklejanie się powiek, łzawienie, czasem wydzielina ropna, zapuchnięcie powiek. Myszoskoczek drapiąc się w oko pogarsza tylko swój stan. Infekcja jest szybko postępująca i często zauważona za późno. Konieczna jest wizyta u weterynarza, który powinien przepisać odpowiednie krople do oczu. Choroba wcześnie rozpoznana daje szanse wyleczenia. (WRZÓD) Ropień powstaje, kiedy w miejscu rany powstaje infekcja bakteryjna i pod skórą wytwarza się ognisko ropne. Ropa z wrzodu powinna być odciągnięta przez weta.(czasem nawet kilkakrotnie) konieczne jest też podanie antybiotyków. Niektóre wrzody pękają zanim zostaną leczone, może to spowodować ostrą infekcje i w następstwie śmierć myszoskoczka. Wtedy trzeba natychmiast zastosować leczenie antybiotykami. Jeśli ropień zostanie wcześnie zauważony i odpowiednio leczony, rokowania są pomyślne.


Odżywianie
Odżywiają się nasionami, zielonymi częściami roślin i bezkręgowcami. W czasie obfitości pożywienia robią zapasy. Aby nasz myszoskoczek był zdrowy, okazały i wesoły, musimy mu zapewnić właściwe, zróżnicowane i wysokowartościowe pożywienie. Pamiętajmy, że podawana pasza powinna być zawsze świeża i pochodzić z pewnego źródła.

Co jedzą myszoskoczki? Podstawę stanowi mieszanka ziaren zawierająca preparaty witaminowe, dostępna we wszystkich sklepach zoologicznych.

ziarna

W sklepach zoologicznych sprzedawane gotowe karmy, sporządzone specjalnie z myślą o małych gryzoniach. Są to mieszanki zawierające ziarno pszenicy, żyta, owsa, prosa, a także pestki słonecznika, dyni, suszone warzywa i owoce. Taka gotowa pasza powinna stanowić podstawowy składnik diety Twojego myszoskoczka.

warzywa i owoce

Podajemy kilka razy w tygodniu, celem dostarczenia dodatkowych witamin i składników mineralnych. Możesz im dawać marchew, kalafior, kalarepę, buraki, jabłka, sałatę, ogórek, seler, pietruszkę- wszystko w małych ilościach! Warzywa i owoce podajemy zawsze pokrojone.

gałęzie

Myszoskoczki bardzo chętnie je obgryzają. Dostarczają mu one mikroelementy i celulozę oraz umożliwiają ścieranie siekaczy. Można dawać gałęzie wierzby, topoli, klonu, akacji, brzozy.

trawy

Myszoskoczki bardzo chętnie zajadają zieloną trawę, zioła, siano, liście i kwiaty mniszka lekarskiego, koniczynę.

białko zwierzęce

Gotowane lub suszone mięso, biały i żółty ser, gotowane jajko; produkty te podajemy po kawałeczku, jeden, najwyżej dwa razy w tygodniu

Tresura
Podczas oswajania i tresury myszoskoczków wykorzystuje się ich wrodzoną ciekawość, naturalne cykle aktywności i upodobania pokarmowe. Ogromnym ułatwieniem jest łagodność i przyjacielskość tych zwierząt, jeśli tylko są dobrze traktowane. Cechuje je przy tym stosunkowo wysoka inteligencja. Na przykład uczą się zachowania w określonych sytuacjach i warunkach około dziesięciu razy szybciej niż białe szczury.

Cierpliwość, wyrozumiałość, powtarzanie i operowanie nagrodą to podstawy oswajania i tresury- środki, prowadzące do wyrobienia w zwierzaku poczucia ufności wobec opiekuna. Poszczególne lekcje powinny być krótkie, zwłaszcza w przypadku młodych, kilkutygodniowych zwierząt, których reakcje mogą być jeszcze bardzo żywiołowe i nerwowe. Ważna jest też faza aktywności życiowej myszoskoczka; może być poirytowany, jeśli przerwiesz mu wypoczynek.

W kontaktach z myszoskoczkami zachowuj się spokojnie i cicho, rozważając każdy ruch i słowo. Pozwól zwierzętom przyzwyczaić się do wielkości człowieka. W porze karmienia podawaj im z ręki kilka ziaren albo kawałeczki sałaty. Kiedy będą jadły, delikatnie pogłaszcz je palcem po łebkach, uszach albo grzbiecie; niech przywykną do dotyku ludzkiej ręki. Później, już podczas tresury, kiedy próbujesz je nauczyć pewnych prostych sztuczek, podsuwaj im różne smakołyki w charakterze nagrody.

W miarę postępów procesu oswajania, pozwalaj swoim wychowankom wybiegać się poza klatką, umieszczając je na jakiejś ograniczonej powierzchni, np. w dużym pudle, na stole czy choćby w suchej wannie. Myszoskoczki bardzo lubią takie okresowe spacery, szczególnie jeśli mają przy tym okazję poznać rozmaite interesujące obiekty. Nawet puszczone wolno, zwykle dobrowolnie wracają do klatki na posiłek lub odpoczynek, a nawet jeśli nie, to łatwo je przywołać i złapać.

Myszoskoczki nie powinny biegać swobodnie po mieszkaniu. Łatwo mogą się zgubić albo ulec wypadkowi. Tym niemniej od czasu do czasu można im udostępnić jeden pokój czy werandę pod warunkiem, że nie będą mogły się stamtąd wydostać, a pomieszczenie będzie niedostępne dla psów i kotów. Bardzo trzeba też uważać, żeby nie zdeptać zwierzątek, gdyż często podchodzą one pod nogi- z ciekawości albo potrzeby bliskości człowieka.