Stardoll.

Siemka.
Pewnie jak i wy gram w stardoll , i chciałam was zaprosic do klubu Konie.1 (jalola22).
Będą tam fajne tematy i konkursy !!!
Zapraszam !

Hiena brunatna.

Jest to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny hienowatych.

Hiena brunatna występuje w Afryce - Angola, Namibia, Botswana, RPA i Zimbabwe.

Ssak ten ma ciemnobrązową sierść ze słabo zaznaczonymi pręgami oraz najsilniej rozwiniętą grzywę, która pokrywa cały przód ciała.

Wielkość w kłębie: 68-75 cm, długość ciała: 110-160 cm, waga: 28-47 kg (samce są większe od samic).

W ogrodach zoologicznych hieny brunatne żyją do około 20 lat.

Hiena brunatna jest typowym padlinożercą, zjada wszystko co się da strawić. Ma bardzo silne Szczęki zdolne skruszyć kość słonia. Hiena brunatna czasami poluje na mniejsze zwierzęta, takie jak np. młode gazele, gryzonie i inne. U hieny brunatnej ważnym składnikiem pokarmu i źródłem wody są owoce, zwłaszcza melony.

Hieny brunatne żyją w mniejszych klanach o bardziej luźnej strukturze. Zasiedlają przeważnie tereny bardziej niegościnne niż hieny cętkowane, więc nie mogą tworzyć zbyt licznych grup. U tego gatunku nie ma również tak silnie zaznaczonej walki o dominację oraz agresji.

Do głównych wrogów hieny brunatnej należą hieny cętkowane, lwy, lamparty i likaony.

Hiena brunatna jest bliska zagrożenia wyginięciem.

Gronostaj.

Gronostaj jest ssakiem o niewielkiej, smukłej budowie ciała. Jest to bardzo ruchliwe zwierzę. Jego ogon na końcu jest czarny.
Gronostaj jest większy od łasicy; ciężar ciała 150 – 450 g., długość ciała 22 – 29 cm, ogona do 15 cm. Samica jest znacznie mniejsza od samca. Ubarwienie tego zwierzęcia zmienia się wraz z porą roku – latem grzbiet brązowy, brzuch biały; zimą ubarwienie z wyjątkiem końca ogona jest białe. Ssak ten ma krótkie nogi i okrągłe, stojące uszy.
Zwierzę to zamieszkuje lasy, ogrody, zarośla nadwodne, parki, stodoły, stajnie, zakrzewienie śródpolne oraz nieużytki poprzemysłowe. Coraz częściej spotykane jest na terenach rolniczych w bliskim sąsiedztwie wody. Gnieździ się w opuszczonych dziuplach, norach, pod korzeniami drzew oraz w opuszczonych budynkach. Wyściółkę gniazda stanowią mech i sierść. Aktywność gronostaja zależy od pory doby: zimą je tylko gryzonie, latem również żaby, owady, pisklęta, ptasie jaja oraz jagody. 20 – 25 ha to terytorium łowieckie jednego osobnika, w poszukiwaniu pożywienia pokonuje do 9 km dziennie. W razie konieczności potrafi wspinać się, pływać i skakać.
Samica rodzi w kwietniu lub maju 3-8, czasami kilkanaście młodych. Ciąża trwa 11 tygodni. Gronostaje żyją 5 – 7 lat.
Te niewielki ssaki występują licznie w całej Polsce, nie jest gatunkiem zagrożonym. Można je spotkać w całej Azji i Europie, z wyjątkiem Półwyspu Bałkańskiego.
Gronostaje są w Polsce pod ochroną.

Gerenuk.

Gerenuk to antylopa o najdłuższej szyi.
Tę niewielką antylopę, zaliczaną do grupy gazel, wyróżniają niezwykłe proporcje ciała. Szyja i nogi są tak długie w porównaniu z tułowiem, iż dadzą się porównać tylko do żyrafy. Owo wydłużenie zwierzęcia wzwyż rzeczywiście spełnia podobną rolę, co w kilku językach europejskich zyskało odbicie pod postacią nazwy antylopy-żyrafy, czasami używanej także u nas. Otóż gerenuk tak samo skubie liście drzew porastających sawannę. Będąc czterokrotnie niższy od żyrafy, niedomogi wzrostu nadrabia fortelem: osobliwym sposobem wspinania się ku koronom mniejszych akacji.
Gerenuk przystosowuje się do najrozmaitszych warunków. Dobrze znosi suszę, jego ustrój może tygodniami zadowalać się wodą zawartą w paszy, bez potrzeby picia.
Dzięki łatwości adaptacji do różnych siedlisk antylopa ta w ostatnich latach zwiększyła swą liczebność i rozszerzyła areał.

Garna.

W stadzie garn obowiązuje ścisła hierarchia. Przewodnikiem jest dorodny kozioł. Nie trzeba fachowca, aby jego prymat rozpoznać na pierwszy rzut oka. Otóż garny mają wierzch ciała w różnych odcieniach jasnego brązu, a spód biały.
Samce bywają – choć nie zawsze – ciemniejsze od bardziej płowych kóz. Pospolicie wszakże zdarzają się wśród kozłów sztuki ciemne, a nawet smoliste, zawsze z mocno odgraniczonym białym brzuchem. I właśnie taki najczarniejszy kozioł zostaje z reguły przewodnikiem stada.
Gama – zgrabna antylopa wielkości sarny – została mocno przetrzebiona. Północny podgatunek uległ wytępieniu. Jednakże jeszcze dzisiaj w różnych rejonach Indii można podziwiać stada złożone z kilkudziesięciu sztuk tych zwierząt.

Foka pospolita.

Opływowe ciało foki pospolitej ma od czubka nosa do końca tułowia 1,5-2 m długości, przy czym samice są mniejsze i lżejsze od samców. Futro ma barwę od jasnoszarej do szarobrązowej, z licznymi czarnoszarymi (samce) lub ciemnobrązowymi (samice) plamami na grzbiecie, na bokach ciała jest ich mniej. Głowa okrągława, z krótkim pyskiem, małżowin usznych brak. Kończyny są przekształcone w płetwy, z których tylne skierowane są zawsze ku tyłowi.
Areał rozprzestrzenienia foki pospolitej obejmuje wybrzeża północnych części oceanów Spokojnego i Atlantyckiego. W Europie ta przedstawicielka podrzędu płetwonogich występuje od kanału La Manche (sporadycznie dociera do Portugalii) do Islandii, północnej Norwegii i zachodniego Bałtyku. W Polsce spotykana u wybrzeży wysp Wolin i Uznam, a także w Zatoce Szczecińskiej. Foka pospolita najchętniej przebywa na piaszczystych przybrzeżnych płyciznach i wattach, u skalistych wybrzeży z plażami żwirowymi i w ujściach rzek w zasięgu morskich pływów. W niektórych regionach występowania, m.in. u niemieckich wybrzeży Morza Północnego, jej przyszłość jest zagrożona ze względu na prowadzone na nią niegdyś intensywne polowania i coraz większe zanieczyszczenie wód morskich.
Foki pospolite pływają zręcznie i szybko. Pod wodą pozostają zwykle „tylko” 5-10 minut, w razie potrzeby mogą jednak nurkować nawet przez 45 minut. Podczas zanurzenia ich nozdrza i małe otwory uszne zostają odruchowo szczelnie zamknięte przez specjalny mięsień. Na lądzie foki pospolite poruszają się, pełzając ociężale, ponieważ nie mogą podwinąć tylnych płetw pod ciało i odpychać się nimi. Muszą więc pełzać, wijąc się na brzuchu. Foki pospolite są aktywne w ciągu dnia. Zwykle tworzą mniejsze lub większe stada. Najchętniej odpoczywają, leżąc na piaszczystych płyciznach i wygrzewając się w promieniach słońca.
Pokarmem foki są przede wszystkim ryby, w mniejszym stopniu także skorupiaki i głowonogi. Foki pospolite polują głównie w ciągu dnia w płytkich przybrzeżnych wodach. Zdobycz natychmiast zjadają pod wodą.
Okres godowy przypada na czerwiec i lipiec. Po trwającej 11 miesięcy ciąży samica rodzi zwykle jedno młode, rzadko dwoje. Mata foka już po kilku godzinach od chwili przyjścia na świat potrafi pływać i matka troskliwie za nią podąża, gdy tylko potomek próbuje się od niej oddalić. Młode ssie matczyne mleko przez 8 tygodni, a robi to zarówno w wodzie, jak i na lądzie. W tym czasie tak wyrasta, że może już wieść samodzielne życie. Zostaje wówczas dość nagle odstawione od piersi przez matkę i pozostawione własnemu losowi.

Finwal.

Średnia długość ciała doro­słego samca, żyjącego na półkuli południowej wynosi 21 m, samicy – 22,3 m. Osobniki żyjące na półkuli północnej są nieco mniejsze.

Dorosły osobnik, w zależności od pory roku oraz warunków fizycznych, waży od 45 do 75 ton.

Finwal rozmiarem ustępuje jedynie, płetwalowi błękitnemu. Zwierzęta te są z reguły błękitnoszare, cza­sem trochę ciemniejsze, natomiast spód ciała i płetw piersiowych oraz cała płetwa ogonowa są białe. Charakterystyczne dla tego gatunku jest niejednolite ubarwienie głowy. Prawa strona żuchwy jest koloru białego, a lewa – czarnego. Analogiczną nie­jednolitość zabarwienia wykazują fiszbiny.

Płynącego w morzu finwala można łatwo odróżnić od innych gatunków z tej samej rodziny. Przewyższa on je rozmiarami cia­ła, a jego płetwa grzbietowa jest lekko wygięta ku tyłowi, podczas gdy u innych gatunków jest ona niemal prosta. Gdy finwal wynurza się, natychmiast nad po­wierzchnią wody ukazuje się jego płetwa grzbietowa, co pozwala odróżnić go od płetwala błękitnego, którego płetwa grzbietowa znajduje się bardzo blisko ogona i można zobaczyć ją tylko w chwili, gdy nurkuje.

Finwale występują we wszystkich oce­anach świata, począwszy od równika aż po oba bieguny. Żyją na pełnym oceanie i tylko rzadko pojawiają się w strefie przybrzeżnej. Cała populacja finwali dzieli się na trzy duże grupy, związane z odrębnymi regionami świata: tj. z pół­kulą południową, północnym Atlanty­kiem oraz z północną częścią Pacyfiku.

Finwale to wędrowny gatunek waleni. Zimę spędzają w strefie podzwrotniko­wej, a gdy zbliża się lato, płyną ku ob­szarom podbiegunowym, przemierzając w ciągu roku tysiące mil. Te zmiany środowiska mają związek z cyklem żero­wania i rozmnażania się tych wielory­bów. Młode przychodzą na świat zawsze w ciepłych wodach strefy podzwrotniko­wej, natomiast w zimnych, lecz boga­tych w pożywienie wodach polarnych finwale uzupełniają zapasy energii, któ­rej duże ilości tracą w okresie zimowym.

W trakcie wędrówek, młode finwale płyną zwykle za ciężarnymi samicami, lub ja­kimkolwiek innym, dorosłym osobnikiem. Jednak, niechętnie wypływają na zimne wody strefy podbiegunowej. Pozostają przeważnie w rejonach o łagodniejszym klimacie. Dorosłe osobniki mimo. że często pojawiają się na wodach polarnych, jednak, w przeciwieństwie do płetwali błękitnych i karłowatych, nie zbliżają się w ogóle do obszarów pokrytych lodem.

Finwale zdobywają pokarm metodą „po­łykania”. Ulubionym ich pożywieniem są eufauzje, skorupiaki planktonowe, choć osobniki żerujące na północ od wybrzeży Norwegii oraz Islandii, zjadają również pewne ilości ryb oraz kałamarnic. Polując na ławicę ryb, finwal najczęściej odwraca się na bok, a następnie pochłania zbite w gromadę, zdezorientowane ofiary.

Finwale nurkują na głębokość 300 me­trów i mogą pozostawać pod wodą od 10 do 15 minut. Okres intensywnego żerowania przypada u nich latem. Gromadzą wtedy zapasy energii na czas wędrówek oraz na miesiące zimowe, które spędzą na wodach ubogich w pożywienie. Ilość zja­danego przez nie zimą pożywienia wynosi niekiedy jedną dziesiątą pożywienia zdo­bytego przez te wieloryby latem.

Wieloryby te, częściej niż inne płetwale, można zobaczyć w grupach liczących z reguły od 6 do 10 osobników. Natomiast na żerowiskach pojawiają się cza­sem ogromne zgrupowania finwali, liczące niekiedy ponad 100 osobników. Nie wia­domo jednak, czy wszystkich członków tych wielkich skupisk łączą jakieś wię­zy pokrewieństwa, czy też jednoczy je tylko obfitość pożywienia na danym ob­szarze. Finwale porozumiewają się między sobą za pomocą sygnałów dźwiękowych. Są to: przeciągłe okrzyki o niskiej częstot­liwości i serie rytmicznych, pulsujących dźwięków. Stwierdzono ponadto, że fin­wale wydają także dźwięki o wysokiej częstotliwości, prawdopodobnie służące echolokacji.

Samica rodzi co dwa lata jedno młode, które przychodzi na świat w środku zimy i mierzy po urodzeniu 6,4 metra. Ciąża u samicy finwala trwa około 11 miesięcy.