Bernardyn.

Są to rosłe i silne psy o wybitnym węchu. Można je spotkać w dwóch typach szaty: szorstkiej i gładkiej. Zachowują się z godnością i powagą. Pomimo swoich gabarytów są idealnymi towarzyszami dla dzieci.

Świetnie sprawują się w zaprzęgu, z łatwością ciągną sanie z dziećmi, są przy tym opanowane i nie gnają za innymi psami. 

Również sprawdzają się jako stróże posesji, samym swoim wzrostem i masą odstraszają nieproszonych gości.

Bernardyny to bardzo inteligentne i łatwe do układania psy.

Wszystkie duże rasy tak i Bernardyny podatne są na dysplazję stawów biodrowych, mają również skłonności do padaczki i wzdęć. Ze względu na wywinięte na zewnątrz powieki mają częste problemy z podrażnieniami oczu i łzawieniem.

 DOWÓD OSOBISTY BERNARDYNA

Grupa;  2 (molosy w typie górskim)

Wzrost; 70 - 90 cm (pies); 65 - 80 cm (suka)

Waga;   60 - 100 kg i więcej

Tułów;  potężny, kłąb zaznaczony, grzbiet szeroki, klatka piersiowa o bokach dobrze wysklepionych.

Głowa;  mocna, potężna, stop wyraźnie zaznaczony, czoło pomarszczone, nos krótki, uszy średniej wielkości wysoko osadzone, oczy ciemnobrązowe. Zęby silne, białe, dopuszczalny zgryz cęgowy.

Ogon;   ciężki i długi, opadający lub lekko zakręcony na końcu 

Szata; z obfitym podszorstkiem. U odmian krótkowłosych gęsta, gładka, zwarta; a u odmian długowłosych średniej długości, falista, na ogonie dłuższa i bardziej obfita, z portkami na udach. 

Umaszczenie; Łaty rudobrązowe (tolerowane żółto brązowe) na białym tle. Biała opaska wokół nosa, wznosząca się na czoło pomiędzy oczami. Poszukiwane przydymienia na głowie. 

 

OSOBOWOŚĆ

Charakter miły, temperament spokojny, czujny.

Jeżeli chodzi o użyteczność:

• pies do towarzystwa

• stróżujący

• pilnujący gospodarstwa

Miły łagodny, spokojny, pewny siebie, przywiązany do swojej rodziny szczególnie do dzieci. Stróżowanie również jest tradycyjnym zajęciem bernardyna. Zresztą jego wzrost i głos są przekonującym argumentem dla każdego intruza.

          

WYCHOWANIE I ZACHOWANIE

Uczy się łatwo, choć jak wszystkie psy dużych ras ma skłonności do leniuchowania. Nie musi postawić na swoim za wszelką cenę, lecz bywa nieco uparty. Wobec innych psów nie wykazuje cech dominujących i raczej zgodnie żyje w gromadzie. W stosunku do ludzi bernardyn jest zazwyczaj sympatyczny i zrównoważony. Potrafi umiejętnie kontrolować swe emocje i swą ogromną siłę.

 

WYGLĄD

Od początku XIX wieku bardzo duże psy miały swój złoty okres w historii kynologii, ale żaden z nich nie mógł konkurować z bernardynem. Tę uprzywilejowaną pozycję zawdzięcza on otaczającej go aurze bohaterstwa oraz budzącej podziw urodzie. Masywny układ kostury i potężna muskulatura sprawiają, samiec częściej waży około 100 kg niż 50 kg. Jego  wielkość jest tak imponująca, że nigdzie nie pozostanie niezauważony, a sylwetkę rozpozna każdy.

Umaszczenie ma charakterystyczne: białe w czerwonawe wyraźne łaty, czasami uformowane w rodzaj płaszcza. Mogą one również być czerwonobrunatne lub w połowie rude. Białe znaczenia powinny się obowiązkowo znajdować na klatce piersiowej, karku, łapach, końcu ogona, a przede wszystkim na głowie, gdzie tworzą wydłużoną strzałkę, obejmującą również kufę.

 Oczy najczęściej w czarnej obwodzie znajdują się zawsze w strefie kolorowej. Są ciemnobrązowe, umiarkowanie głęboko osadzone wyrażają inteligencje i dobroć. Jest to jedna w swoim rodzaju psia fizjonomia. Emanuje z niej powaga i życzliwość. Bernardyn ma wspaniałą mocną głowę - bardzo szeroką czaszkę z lekko wypukłym czołem, krótką i mocną kufę. Skóra na czole powyżej oczu tworzy bardzo wyraźne fałdy.

Sierść może być długa lub krótka. Najczęściej spotyka się psy długowłose. Zabezpieczony przez naturę obfitym podszorstkiem, bernardyn jest wyjątkowo odporny na kaprysy surowej zimy.

 

AKTYWNOŚĆ I OTOCZENIE

 
Lubi przebywać na dworze, lepiej znosi zimno niż upał. Nie potrzebuje  wokół siebie rozległej przestrzeni, ale tez nie nadaje się do życia w ciasnym mieszkanku. Niezależnie od warunków, w jakich przebywa, właściciele nie powinni zapominać o regularnym wyprowadzaniu go na spacer.